Bleeke luchten

[p. 148]

LXXI. Herfstdag.

Een grauwe vrouw in grijsverweerde lompen
Biedt gele en bronzen chrysanthemen veil,
Ziekgeel als bleeke zon en bruin als ijl
Novemberloof, van de eerste koû gekrompen.

Een doode roze omklampt een klammen stijl
Van 't villa-hek en logge tuinmansklompen
Vertreden ruw haar bladersneeuw. - Den dompen
Hemel ontwelt onhoorbaar weene' een wijl.

[p. 149]

 

Als vleugellamme kranke vogels zwerven

 

De bruine blaadren door de grijze lucht

 

En vallen moe in welkend gras, hun verven

 

Vermengd er mede, met een zwakken zucht.

 

Droef roept een raaf - en ál nu ademt sterven.

 

- Lief, open de armen, dat 'k er warm in vlucht.