Bleeke luchten

[p. 142]

LXIX. Nacht.

O lief! ik luister naar uw ademhalen
En voel mijn hart zijn bangen klop versnellen
En uit mijn wezen dauw van weedom wellen
En warme dropplen langs mijn wangen dalen.

Ontwaak nu, lief! Ik wou je een sprook vertellen,
Van roze-aromen en van manestralen,
Een mooie sprook vol zang van nachtegalen
En zwevedans van elfen en kapellen.

[p. 143]

 

Slaap niet zóo lang! Laat me in uw arm vergeten

 

Het droeve doel, waarheen elk ademhalen

 

Ons naderbrengt: dan word ik ruw gereten

 

Uit de armen van mijn lief. - Ik las verhalen

 

Van eeuwig weerzien, maar de waarheid weten

 

Alleen de dooden, wie de woorden falen.