Bleeke luchten

[p. 131]

LXIV. Schimmen.

Ik word bang in het donker: van verre
Zweven álle mijn doode' op mij af. -
O strijken zij neer uit de sterren
Of stijgen zij óp uit het graf?

Als het warrelend grijze gewemel
Van een wintersche vlokkenjacht,
Dalen schimmen neer uit den hemel,
In den zwijgenden zwarten nacht.

[p. 132]

 

Wel vraag ik vanwaar zij komen,

 

Maar antwoord geven zij niet.

 

Zij zwerven maar stom door mijn droomen

 

En ik weet geen bezweringlied.

 

 

 

O dooden! mijn droeve dooden,

 

Wáarom kwelt gij mijn slaap zoo fel?

 

Heeft een daemon u dat geboden?

 

Moet ge lijden? - in welke hel?

 

 

 

O dooden! mijn arme dooden,

 

Hoe kan ik u helpen dan?

 

Hoe zal ik vertroosten uw nooden?

 

Hoe zal ik verbreken uw ban?

 

 

 

O de boozen, die moet ik vergeven

 

Wat nooit toch vergeten kan zijn,

 

Dat zij kerfden een wonde in mijn leven

 

En die vulden met sluipend venijn.

 

 

[p. 133]

 

En de goeden, die moet ik beloven

 

Dat ik nooit hen vergeten zal,

 

Dat ik, trouw aan de Machten daarboven,

 

Zal behoeden mijn ziel voor den val.

 

 

 

O dooden! mijn rustlooze dooden,

 

Zal ik knielen, om vrede, op uw graf?

 

Wil ik weenen op zerken en zoden?

 

En laat ge dan van mij af?