Bleeke luchten

[p. 129]

LXIII. Paard.

Op glimglad asfalt glijdt het bleeke grijze paard.

Zijn holle doodskop grijnst met oogen wanhoopzwart.
Het glijdt, maar valt niet, sleept den zwaren wagen, tart

Het wreede lot, dat geen verneedrend leed hem spaart.

Met ál zijn narrebellen rinkelt dol en sart

Brutaal het straatrumoer, waar veile zonde waart.
De volle wagen kreunt - een hart met zorg bezwaard. -

De remmen krijschen - helleziele' in foltersmart.

[p. 130]

 

O droef legendepaard, uit zwoelen droom, gedoemd

 

Tot déze ellende! ik wilde u streele' en troosten wel

 

Met koele klaver, welig gras en weigebloemt....

 

 

 

Maar uit uw oogen loert uw ziel, die lijdt zóo fel

 

Dat ál mijn bloemen valle' in 't slijk, nog bije'-omzoemd.

 

O 't bleeke paard des Doods, gedreven door de hel!