Bleeke luchten

[p. 101]

XXLIX. Schemering.

In de avondboomen zong de zomerwind
Een oude wijze en geel van theelicht viel
Zoo vreemd op bleeke rozen. - In mijn ziel
Werd wakker, zwakjes weenende als een kind,
Een lang begraven smart, die mij geviel,
Nog nooit beweend, maar in geheim bemind.
- ‘Ziel, weet ge nog...? - “Smart, 'k weet hoe gij mij bindt.”
- O ziel, wij zijn alleen, nu ween en kniel.’

[p. 102]

 

De schaduw van de rozen viel zoo droef,

 

Zoo treurig, in de neurieboomen, zong

 

De wind. - Ik knielde neder en begroef

 

Mijn bleek gelaat in rozen, open sprong

 

De wel van tranen, waar 'k het zilt van proef,

 

O smart, die 'k ál te lang tot zwijgen dwong!