Bleeke luchten

[p. 97]

XLVII. Uw Hand.

Gelijk een doode lag uw bleeke hand

Stil in de mijne, in bleeke schemering.

En stervensgeur van welke bloemen hing

Mijn vingren áan, aroom van Doodenland.

Ik wist: weldra zou zinken, zielloos ding,

Uw hand in álverslindend kerkhofzand,

De droeve bloemen, op uw graf geplant,

Nog voedend, tot zij héel in stof verging.

[p. 98]

 

Wij zwegen bang, ik voelde zeer nabij

 

Een huiverwind van vleugele' in 't vertrek.

 

De smart, die kwam, was al te zwaar voor mij.

 

 

 

Doch wen ik schreiend de armen naar u strek,

 

Blijf vredig slapen, droom uw kindje blij. -

 

Ik ween héel zacht, dat niet mijn klage' u wekk'.