Bleeke luchten

[p. 95]

XLVI. Kloppen.

Wanneer weleer ik krank lag op mijn sponde

En angstvol klopte en bij den naam u riep
En gij niet hoorde, in waan dat kalm ik sliep,

Dan vloeiden warm, als bloed wel uit een wonde,

Mijn stille tranen, voelde ik me afgrond-diep

In sneeuw van eenzaamheid verzinken. - Zon de

Almacht'ge op wraak en welke was de zonde

Waarvoor ik boette, o Vader die mij schiep?

[p. 96]

 

Nu klop ik, wetend dat alleen in droomen

 

'k U wederzien zal, als aan 't licht beschot,

 

Aan 't harde graf en roep: - ‘Wil troosten komen

 

Uw eenzaam kind!’ Doch God gaf streng verbod.

 

O kon ik blij gelooven met de vromen:

 

- Zij kán niet komen, doch zij woont bij God!