Bleeke luchten

[p. 84]

XLII. Voorjaarswind.

Wild zoeft de wind, de zwarte boomen zwiepen,

Met heksenarmen, die zij dreigend heffen.

Ik voel in 't hart de felle speer mij treffen

Van woesten wind, die wringt de kreunende iepen.

Bazuinen lentestormen uit den kleffen

Schijndooden grond de kiemen, die daar sliepen,

God! zoo zij wreed mijn dooden wakker riepen! -

Ik luister bang, ik durf het niet beseffen.

[p. 85]

 

Nu glijdt tot mij, gehuld in sombre verven

 

Van bladerbruin en grauw van asch, mijn Doode.

 

- ‘Ik weet je leed, ik kom je helpen sterven.’

 

 

 

Ik strek mijn bevende armen, blij doch bloode,

 

Ze ontwijkt mij, 'k moet haar lieve omhelzing derven. -

 

Ja, help mij sterven, 'k heb u wel van noode.