Bleeke luchten

[p. 72]

XXXVI. Augustusnacht.

De maan beschijnt den schrijnend-witten muur,

Waartege' een leiboom star te lijden staat.

Haar bolgezwollen krijtbleek lijkgelaat

Verschrikt een wolkje aan 't harde nachtazuur.

Een bloedigroode droeve klimroos laat

Haar blaadren valle' als bange tranen, 't uur

Galmt dreigend twaalf maal, d'ál te kleinen duur

Verkondend tusschen leven en te laat.

[p. 73]

 

Dan zijgt de loome droomenstilte weer,

 

Tot plots een perzik, met een zachten plof,

 

Valt, rijp en donzig, van den leiboom neer.

 

 

 

En, of die purpren vruchteval hem trof,

 

Klaagt, ritslend, half in slaap, een vogel teêr.

 

Dan zwijge' als wachte' op onheil, zwaar en dof.