Bleeke luchten

[p. 38]

XIX. Lentebui.

De blanke meidoorn geurt verlangen-zwoel
Zijn weelde-aroom, lijk honig zoet te proeven
In de avondlucht, waar 't liefdeloom blijft toeven
En streelt den hemel, bleek van voorgevoel:
Een donker onweêr komt zijn droom bedroeven.
- En álles wacht. - Geen klank van stadsgewoel
Bereikt mijn oor dan, jagend naar zijn doel,
Van ver een trem het angstig-klagend zoeven.

[p. 39]

 

Het loof wordt zwart, de meidoorn schemert flauw,

 

De bange vooglen ritslen in de struiken,

 

Geen enkle ster komt vonkle' in 't hemelgrauw.

 

 

 

Een blauwe schicht doet plots mij de oogen luiken.

 

Dof gromt de donder, regen klettert lauw

 

En in die rege' is héel de Mei te ruiken.