Bleeke luchten

[p. 34]

XVII. Ontwaken.

Waak óp, mijn ziel! wil niet zóo peinzend treuren!
Aanvaard genadig wat uw slaven brengen,
In deemoed knielend vóor uw troon: zij plengen
Reukofferanden u van rozegeuren,
Viole- en loof-aromen, zie, zij mengen
Tot éen festijn de koele en warme kleuren
En paren vogelzang aan windeneuren
En zonnezoen aan avond-schaduw-lengen.

[p. 35]

 

Voel, de adem van een god doorzoelt de luchten.

 

Gelijk een lam geleid naar bloemenweien,

 

Waar 't veilig speelt en heeft geen leed te duchten,

 

Wil, teedre ziel, u blij de lente wijen,

 

Tot heel uw wee versmelte in weeldezuchten

 

En elk bewegen worde spelemeien.