Bleeke luchten

[p. 30]

XV. Lentebloemen.

Ik zat en las de woorden van een wijze.
De schemer viel; mijn ziel werd droeve en donker,
Gelijk mijn boek, geen hoop in God meer blonk er.
- O grondloos Niet, waarvoor ik deinzende ijze!

Plots bracht mijn lief mij bloemen, blij geflonker
Van zonnegeel bloeide óp in 't weedomgrijze.
In knoppend vlierhout zong een meerl een wijze
Van hoop-in-heimwee, die belovend klonk er.

[p. 31]

 

'k Zag héel de lente, ik ademde àl de aromen

 

In d' éenen tuil. De kamer, waar gevangen

 

Mij hield mijn wanhoop, stràalde. Ik zag de boomen

 

Herleven, vrôo van loovr en vogelzangen,

 

In d' éenen vlierstruik, waar de merel stroomen

 

Liet mét zijn lied zijn hemele-verlangen.