Bleeke luchten

[p. 28]

XIV. Meieregen.

O lieve tranen! milde Meieregen,
Die àl de knoppen van mijn bruine struiken
Tot blad en bloesem welig deê ontluiken
En al mijn vooglen kweelen, na uw zegen!

O laat mij weer de koele aromen ruiken
Van gras en wilde bloemen allerwegen!
Ik weet hoe zwaar verzwegen weeën wegen,
In 't huis van rouw met droef gesloten luiken.

[p. 29]

 

O Meieregen! wil nu teeder laven

 

Mijn dorre ziel, tot, blauw en roze en geel, de

 

Viole' en tulpen rijzen uit mijn graven.

 

 

 

Neen, 'k heb te veel geweend, nu wordt me uw weelde

 

Ontzeid, nu roep ik vruchtloos om uw gaven,

 

O tranenregen, die mij zangen teelde!