Bleeke luchten

[p. 14]

VII. Petunia.

Mijn teedre ziel is een petunia,

Die zet voor zon 't fluweelen kellekje open

En laat zich blij met liefdestralen doopen

En met aroom den zomer antwoordt ja.

Doch komt de sombre wolken uitgedropen

De regen kil, verkondende ongenâ,

Dan vouwt zij vlug haar kelkje dicht: - ‘O sla

Maar, booze bui! ik blijf wel veilig hopen.’

[p. 15]

 

Zoo redt die bloem haar teeder innig Ik,

 

Tot weer ze ontluikt, in liefdevol vertrouwen,

 

Voor zonnezegen, na den regenschrik.

 

 

 

Doch bleef zij minder lieflijk om te aanschouwen,

 

Dan 't bloemenvolk, dat schroomt geen regentik:

 

Haar blank fluweel doorfronsen rimpelvouwen.