Ephemeri vita of afbeeldingh van 's menschen leven

[fol. **6v]

Het selfde vertaalt.

Myn Heer,

ICk heb den uwen van den vierden deeses jaars ontfangen, waar in ghy my, voor de tweedemaal raadt vraagt, om te doen drucken u verhandelingh van een kleen beesken, het welcke niet langer als een dagh en leeft, ende in die tijdt veele ellendigheeden uytstaat. Het welck my schijnt een Afbeeldingh van den mensch te sijn, die hier niet langer als een Dagh is, ten aansien van de Eeuwigheydt: in welcken tijdt nochtans hy soo veelderhande ellenden verdraaght, dat geene beesten soo ellendigh en sijn als de mensch. De welcke van natuuren aan alle de Hooft-stoffen onderwurpen is, ende van alderhande beesten gepijnight wordt, die hem bijten of dooden.

Indien nu den druck van dit schrift kan dienen, tot opbouwingh of saligheydt van de naasten; soo sou ick wel van gevoelen sijn, dat ghy het uytgaaft, als het laatste stuck van uwe naukeurige wercken; ten eynde u te begeeven, tot ernstiger oeffeningen, die de eeuwigheydt beoogen. Want hoewel dit schrift schijnt te dienen, als een middel om de menschen tot de kennisse van haare ellenden te trecken, soo en sal het selve daarom niet naalaaten, eenige tacken van ydele eer ende eygen behaagen, in u zie1 te doen uytspruyten, in dien dat ghy niet op u hoede sijt, om dat mannelijck teegens te staan.

Maar dese ydele eer kan sich oock mengen, in u geestelijcke schriften of verssen, wanneer ghy geen goede wacht op u sinnen soudt neemen;

[fol. **7r]

want de natuur van de mensch is soo bedurven door de sonde, datse haar schier niet en kan beweegen, sonder daar in te vallen, aan den een of aan den anderen kant. Hier van daan komt het dat den Apostel seght: Dat dit leeven een geduurigen strijdt is. Maar hierom, soo en moet men nochtans niet naalaaten alles te doen, het welck kan dienen tot de eere Godts, ende tot de Saligheydt van de zielen onses naasten: maar men behoort veel eer sijn selven gewelt aan te doen, om overvloediger goet te doen; naa de maate dat men in sich de bekooringh gevoelt, om het teegendeel van de deught te doen: op dat den Duyvel de vlucht mach neemen, ende het weldoen niet en belette. Het welck gebeuren sal in middels dat wy geduurigh voor Godt betuygen, datwe aan ons selven, het minste goedt doen niet toe en eygenen, ofte oock eenige roem ende eer; maar alles aan Godt geeven, van de welcke alle soorten van goet afvloeyen.

De natuurelijcke ende de booven natuurelijcke wetenschappen, sijn besondere giften van Godt, die hy aan een yegelijck meede deelt volgens sijne Goedtheydt ende Barmhertigheydt; uyt oorsaack dat den mensch niets van sijn selven heeft, als de sonde ende de ellende. Alle de andere goederen sijn gaaven van Godt, ende niet van de natuur; de welcke deur haar verdurventheydt, niet een eenige goede saack kan voort brengen; waarom sy oock haar selven niet het geringhste goet kan toe-eygenen: Te meer nademaal de Schriftuur seght: Dat alle goede gaaven van den Vader der lichten afkoomen.

Ick verheugh my te sien in den uwen aan S. geschreeven, dat ghy geduurigh hoort dat ick u seg-

[fol. **7v]

ge: verlaat de aardtsche saacken: Treckt uwe geneegentheeden af van de schepselen: verlochent u selven: Want al wat van de natuur is, dat en komt niet van de Genaade. Deese stem komt wel door my, maar niet van my, want sy komt van Godt selve die aan u ziel spreeckt. Ende gelijck als hy aan de mijne sonder middel gesproocken heeft, soo spreeckt hy tegenswoordigh aan den uwen, door middel van mijn gedruckte ende ongedruckte schriften. Hierom soo moet ghy hem getrouw sijn. Want seght den Apostel Paulus: Soo ghy de stemme des Heeren gehoort hebt, soo en verhart u herte niet. En wederom; die het licht der waarheydt ontfangen heeft, ende hy keert weeder tot sijne sonden; daar en gelt voor de soodanige geen offerhande meer. Hierom soo en moet ghy dan uwe ooren niet stoppen aan de inwendige stemme des Heeren, maar hem u herte openen; daar hy geduurigh aan klopt door mijne Schriften; op dat hy sijn wooninge by u sou maacken, ende dat ghy hem aldaar een huysvestinge sou bereyden, op dat hy eeuwighlijck by u mach woonen, sonder daar uyt verdreeven te kunnen worden, door eenige aardtsche geneegentheydt; met de welcke de liefde Godts sich niet verdraagen kan. Verlaat dan alle aardtsche saacken: en verlochent u selven: Want, al wat de natuur wil is quaadt: van weegen de verdurventheydt, die de sonde in haar veroorsaackt heeft. Ende ghy sult haar lichtelijck te booven koomen, indien u geest sich geduurigh met Godt onderhout. Als dan salse haar selven allenckskens afsterven. Want alle de begeerelijcke hertstochten, die wijcken van de ziel der geene, die Godt waarelijck bemint; eeven al eens als de bladeren in het naajaar van de boomen vallen. En dat onderhout van u geest met Godt is

[fol. **8r]

wel de aldersoetste middel, om de beweegingen van de bedurve natuur te booven te koomen, ende dat veel beeter als deur kracht ende gewelt: Want het is veel aangenaamer een moeyelijcke saack deur liefde als deur gewelt te doen.

Hierom laet de liefde Godts u hert in neemen; ende u natuurelijcke geneegentheeden, van de welcken ghy u beklaaght, die sullen haar verteeren, naa de mate dat die liefde sal aangroeyen. Want ghy sult deur ondervindinge gewaar worden, dat de liefde Godts veel meer rust ende vergenoegen, aan u ziel sal toebrengen, als alle de vermaacklijckheeden van de bedurve natuur te saamen doen kunnen; die als de soute wateren sijn; hoe men daar meer van drinckt, hoe men daar meer van ontstelt wordt. Behalven dat die natuurelijcke verlustingen, niet en doen als de ziel te pijnigen, naa datse daar van geproeft heeft, of daar van besmet is geweest: maar de vermaackingen van een goede conscientie, geeven een geduurige vreught ende een inwendige rust.

Daarom soo tracht geduurigh u geest te onderhouden, in de lessen die Godt my gegeeven heeft; want hy geeftse oock aan u, ende aan alle die zielen die hem willen gehoorsaamen. Maar ick beveel u booven al, dat ghy getrouw blijft aan de roepinge Godts: want veele sijn daar verlooren gegaan, na dat sy groote lichten van Godt ontfangen hadden; of sy sijn gebleeven in 't midden van de loopbaan, sonder voort te gaan tot de waare deught. En dat van weegen datse niet getrouw sijn gebleeven, aan de lichten die Godt door sijn enckele goedtheydt ende barmhertigheydt haar hadt meede gedeelt. Want Godt die komt somtijts de sondaaren in het midden van haare overtreedingen, met sijne genaade te

[fol. **8v]

vooren; ende hy geeft haar goede begeerten ende willens, om hem te dienen of te beminnen, selfs daarse belaaden sijn met veele onvolmaacktheeden. Oock soo geeft Godt aan de sondaars sijne besondere Goddelijcke lichten, ende de kennisse van de vaste en waare deught, ende van het inwendigh ende geestelijck leeven. Soo geeft hy haar oock een gevoelige smaack in haare geestelijcke oeffeningen; en dat alles om haar tot sijne liefde aan te locken. Hy doet haar smaacken geestelijcke vertroostingen, of hy doet haar voorsien de dingen die gebeuren sullen, ende diergelijcke gunsten meer doet hy aan haar. Maar soo dan de ziel haar niet en ontslaat van al wat aarts is, ende haar selve niet en versaackt, om dit Goddelijck licht te volgen, dat Godt haar sien laat; soo keert sy achterwaarts, ende deese Goddelijcke lichten ende soetigheeden, die dienen haar tot swaarder verdoemenis. Aangesien dat alle deese genaaden ende lichten, tot vermeerderingh der sonde strecken, aan de persoon de welcke volhart in sijn verdurve natuur te leeven; dewelcke sich beroemt de gaaven Godts te hebben, ende de deughden, die echter niet by hem sijn, als in speculatie of inbeeldingh, ende niet weesentlijk. Aangesien dat de waarachtige deught, de verdurve natuur komt te dooden, om in de eerste genaade te herleeven, in welcke ons Godt geschaapen heeft: en dat is de waarachtige wedergeboorte in den Geest van Jesus Christus; die ick u tot een nieuwe jaar toewensche, gelijck als oock aan alle die de waarheydt beminnen.

Verblijvende UE. toegenegene in Jesu Christo,

Anthoinette Bourignon.