Parnas, of de zang-godinnen van een schilder

[p. 227]

Op een mof van Fatzoen, of het blasoen van een varken.

In 't grof Westphaalen bloeid heel moedig de Adel-stant,

En daarom is 't met regt het beste varkens land:

Want waar dat de Adel bloeit, daar groeijen lout're Zwynen,
Die anders zyn gestelt, gelyk ze doorgaans schynen.

Nog deugt, nog gelt, nog brein, is by dat volkje t'huis,

Of zo 't 'er is, dat haast nooit beurt, zo is 't abuis.

Want de Armoê, Grootsheit, en de Jagt, met Boeren-plaagen,
Zyn 't eerst, het midden, en het eind' van Jonkers dagen.

Verdient een Kappusyn, voor honger, eeuwig goed?

Wie weet, wat loon hy niet verkrygt, die 't al verdoet

In Hoeren, zwelgen, en dus land, en luî bederven?
Die als een zwyn steets leeft, zal als een varken sterven.