Parnas, of de zang-godinnen van een schilder

[p. 226]

Op een Spaanschen don, Die van zyn deegen leeft, gelyk een Rakker van de dieven.

Inbeelding is een kwaal, daar duizenden van sterven,
En nog wil niemant niet die malle ziekte derven:

Een ieder popt met Wat, en 't meeste Wat is Niet,

En die het Niet niet kend meent dat hy 't meeste ziet.

De blindheit is gemeen, dog huist meest by de Grooten,
Die adel, en kwartier, en bloet, daar heenen stooten,

Als of 't wat wonders was, gelyk het waarlyk is;

Want waar men 't kraamtje tast, een eerlyk man voelt mis.

't Is gekker nog, als gek, dog moet men 't wysheit agten,
Al was 't, dat wyze luî om deze wysheit lagten:

Want Adel leit niet veel gepeuter aan het oor,

Straks is 't: hou smoel, of dit klein endje gaat 'er door.