|
| |
Regenbuijen om 't verlies der zon, of Tityr zonder Cloris.
Gy Harders, die uw Vee, 't geen dorst naar zilv're stroomen,
Langs steile toppen dryft, om by de Bron te komen,
Die in deez' groene Beemd', al ruissend' heenen vliet;
En laaft, ik bid het u, de matte schaapen niet
Met droppelen van zout, uit traanen voortgesprooten.
Al 't water, 't geen gy ziet, is uit myn oog gevlooten:
| |
| |
Dit heldere kristal, 't geen door zyn schoonen schyn
Den Wand'laar toelagt, is niet anders als venyn.
't Is harte-bloed, 't zyn, Ach! 't zyn doodelyke zugten:
'k Ging laast hier in dit Wout, voor Mensch en Beesten vlugten;
En lei my op het puin van gints vervalle slot,
Het geen een Oorlogs-held, voor lang, heeft neêrgeknot:
En riep: ô Goôn! waar is ze nu? waar is ze heenen?
Mits brak de sluis van 't oog, en ik, ik raakte aan 't weenen.
Ik stortte plaszen neêr, een halven Oceäan,
Waar in dat Tityrs romp eerlang zal ondergaan;
Een diepe Zee van druk, een afgrond van verdrieten,
Waar in dat niets, van 't geen ik ben, zal overschieten.
Waar haalt Natuur het vogt? van waar komt zo veel nat?
Gelyk myn bange borst door 't oog heeft uitgespat.
Ach Cloris, liefste ziel! ach! zaagt gy myne ellenden!
Wist gy, hoe 't brandend vuur nu moet in water enden;
Hoe ik myn vlam verteer, om dat ik u niet vin,
Die 'k meerder als my zelf, en al wat leeft, bemin.
ô Uitgekeurde Bruid! een pronkbeeld van de Maagden,
Wiens schoonheên als de zon in Tityrs oogen daagden,
Wiens Lelywit, gesprengt met sproetjes van koraal,
Een wereld dwingen zou door zagte tovertaal;
Wiens lippen malvazy neêrstorten, langs Robynen,
Om 't heillig Muscadel nog schoonder te doen schynen:
Wiens wenk, wiens lag, wiens mond besproeit met Rooze bloet,
Een eike Reus, hoe hart, van liefde kwynen doet:
Wiens ryzig borst albast, een volle Maan kan tarten,
Als zy in 't Stargareel, getrokken van haar harten,
| |
| |
Met sneeuw blank vel gedost, den duist'ren nagt verkwikt,
Die anders in den rouw van angst, by naar verstikt.
Dit, en nog meêr, schoot langs myn tong, door deze dreeven,
Alleen, om dat 'k niet wist, waar Cloris was gebleeven:
Myn hals-vrindin, de Zon, waar voor ik dag'lyks kniel,
Die Godheit, die ik steeds, verrukt te voete viel.
Die eenige één, die ik heb eeuwig uitverkooren,
Als 't zoetste zoet, het geen de Hemel heeft gebooren.
Zaagt gy haar oogen eens, die heuvelen van ligt,
Dat Diamant-azuur, 't geen flikkert in 't gezigt,
Dat wat'rig Paerlemoer, en Winkel van Saffieren,
Gy zoud geen and'ren glans, als Cloris lonken, vieren.
Geen Morgen-stond, getooit in Carmosyn fluweel,
Op Hemels blaauw Sattyn, heeft by haar schoonheit deel.
Al 't Indiaans yvoor, des werelts elpenbeenen,
Gedoopt in bloed, het geen de Purper-kuip kan weenen,
Heeft by de mengeling van zulke verwen niet;
Want wie haar ziet, die schouwt een Venus in 't verschiet,
Op haare Zee karos, door kabbelende baaren
Van Marmer water-spog, naar Paphos tempel vaaren,
Daar 't poez'le Vrouwendom op Esmeralden pronkt,
Terwyl de Satyr, zat, op Tygers-vellen ronkt.
Nu is dat Dagjuweel, die Zilver-mein geweeken,
Dat Amber Eiland, 't geen myn liefde heeft ontsteeken.
En dat my 't meeste smart, is dat ik niet en weet,
Of zy nog om my denkt, of datze my vergeet.
Vergeeten! daar ze my heeft haare trouw gezwooren;
Neen, eêr zal de afgrond door den hoogen Hemel booren;
| |
| |
Eêr hort de Donderaar uit zyne Blixem-kar,
En gruist met zynen val 't Heel-Al weêr in de war.
Dat lieff'lyk Maagde was is veel te kuis van zinnen;
Zy zal nooit ander beeld, als Tityrs beeld beminnen.
Al kwam Latona's telg uit zyn vergulde tent,
En liet den Waagen daar, dien hy geduurig ment,
En zong door Berg en Dal, van Cloris, op zyn snaaren,
Zy zou met Tityr dog, maar nooit met Faebus paaren:
Al droeg Neptuin, uit min, zyn wyde heerschappy
Aan Cloris op, ik weet, hy kreeg den schop, om my.
Ik dobber in haar hart, ik ben haar Uitverkooren.
Zy wil van niemand ooit, als slegts van Tityr, hooren.
Hoe sprak zy by dien Olm? hoe drukte zy myn mond?
Hoe neep zy my de hand! wat was zy teêr gewond!
Ach! Herder 'k laat u niet om al des werelds schatten;
Dat woord en kan geen mensch, als die bemind, bevatten:
Dat woord is ingeleit met zuiker zonder gal:
Dat woord kreeg Jupyn nooit, als hy de Meisjes stal.
Geen dwang geniet 't vermaak, dat egte driften voelen.
Laat Gylaarts op Saffraan, en Wierooks-baalen woelen,
Op spreijen van Damast verzaân den dierschen lust;
Ik hou 't voor liever vreugt, daar Cloris Tityr kust.
ô Goôn! die ted're vlam, dat onderling verëenen,
Is vuur, en water 't zaam, is laggen, en is weenen,
Is iets verbeelden, en verliezen van zyn beeld;
Dog zwyg, ô losse tong, eêr 't struik en heg verveeld.
't Is nu geen tyd, om langs het veld-tapyt te dart'len,
En als het pluimgediert' van tak op tak te spart'len.
| |
| |
ô Neen, de Tortel kirt om zyne Tortelin;
Hy zoekt zyn liefste Duif, met wiekjes van de min,
En breekt het kropje los, door eindelooze traanen,
Die hem den naasten weg naar donk're hoolen baanen.
Ei hooge boomen, steekt uw kruinen overend,
En ziet eens om, waar of zig Cloris heeft gewend:
Spreekt klip en rotssen aan, ja wilt de wolken vraagen,
Of zy niets ongewoons, geen Godheit ergens zaagen;
Myn Hemel is van huis, de Zon dwaalt van het spoor,
Ik mis myn Avond-star, en wensch naar vrouw Auroor;
Ik wil een Reegenboog, een hof met duizent kleuren,
Een Faenix die haar zelfs verbrand door Wierooks-geuren;
Maar zagt, waar streef ik al met myne pennen heen,
Ik zoek myn vreugt vergeefs, en vind niet als geween.
Die zoete lafenis die kan my nog verkwikken;
Want zonder dat, de brand zou my het hart verstikken.
't Is uit met my, 't is uit: Ik ben niet die ik was;
Geen Herder Tityr meêr, maar wel een zilte plas.
Dies drenkt uw kudde niet in myne pekel-stroomen;
Want 't wollig Vee zou, door dat zog, van liefde droomen:
't Zou Cloris zoeken gaan, door Bos, door Berg en dal,
En smelten eind'lyk meê in eenen Waterval.
|
|
Auteursrechtvrij