|
| |
| |
| |
De eeuwigduurzaamheit der liefde,
Afgeschetst ter Egtverëeniging van Mynheer Gerrit Willem, En Mejuffrouw Anna.....
Een ander dryft met git, op Marm're zege-boogen,
Een duurzaam pronk-tafreel, voor wyzaarts arents oogen,
Tot lof der Helden, die gefokt uit bars metaal,
Zyn op een Reuze-togt gestorven in het staal;
En brom een Maro's toon, langs afgebeukte slooten,
Om Grooten, na hun dood, voor eeuwig te vergrooten:
Of steek zyn Trom in floers, zyn Bas in vaalen nagt,
Daar nimmer dageraat met dart'le lonken lagt,
| |
| |
Om d'afgestorven geest van Caesars romp te paaijen,
Die langs zyn leger-byl, een werelt om zag draaijen:
Ik sprei slegts Myrt-tapyt, voor Venus elpeleên,
En giet het melk en bloed langs bloemfestonnen heen.
Ik pomp maar Lelyzog op 't blos van Roozeknoppen,
Wyl 't hoog Robyn liefst joelt, in Paarlemoere doppen,
Wyl 't leven van Natuur zig zwenkt van lip op lip,
En 't anker vallen laat op een korale klip.
Stoft op een heldesnaar Vrouw Juno's Paauwe-veeren,
En wilt Minerva vry in 't grys Atheenen eeren;
ô Zuigers van de Zon, die steile straalen pramt,
En met uw fieren toon, de lugt tot spaanders ramt;
Ik kus het Swaanendons, dat vagt van Armelynen,
Waar op een Mars, hoe nors, van liefde leid te kwynen.
Dat is de Hemelvaart van 't jeugdig Menschen-sap,
En 't Elizeesche Veld, dat ik ten pen uitlap.
Hegt bloessem op 't papier, strooit ted're Violetten,
Zo zal myn Zang-godes, de Wierooks-duinen pletten,
En roven 't frisch Kaneel van Flora's zuik'ren mond,
Die al het tuingewas met Ambergeur doorwond.
Ik zoek geen milt Citroen, of wangen van Granaten;
Geen boezems hart gepuilt van 't zog van honingraten;
Geen kuipen met Saffier, of emmeren vol wyn:
Al 't Nectar van de Goôn valt voor myn dorst te klein.
'k Wil 't Juffers steil yvoor, op zwakke voeten zetten,
Cupidoos boog zien op albaste spieren wetten,
Die voelen doen in 't gras, dat langs de Haagen woelt,
Hoe 't ted're Mannen-vuur, zyn rif in 't Zeeschuim spoelt.
| |
| |
Onsterffelyke Goôn! die 't water, op de vlammen,
Tot yzig pekel-sneeuw, voor eeuwen hebt doen strammen,
En alle stoffen stoft, met sprenkelen van zout,
Waar op uw Chaös nog zyn trotsse werelt bouwt:
Wat is de Liefde zoet! wat is ze wel gevonden!
't Groot Al word door dien band, het hegste aan een gebonden;
't Tuilt alles door malkaâr, het wentelt om en om,
En spreekt verborge taal, al schynt het spraaklit stom.
Natuur aâmt geesten uit, en voelt ze weêr herspatten,
Om 't onbegrypbaar, kon het zyn, in zig te vatten;
Dog, in die Zielen-bron word slegts een beeld gezien,
Maar niet den wortel, die 't Idè ons aan komt biên:
Die blyft in 't stil gehuist, en doet ons eeuwig dart'len;
Ja, als een wufte veêr, van tak op takken spart'len;
Die voert ons af en aan, gelyk als eb en vloet,
Die 't lighaam van de Zee, dan staan, dan vallen doet,
Op dat de tyd, steeds tyd, zou door al de eeuwen leven,
En altoos nieuwer stof aan d'oude weder geven.
Dit is het Egt-altaar der ingeprente trouw,
Een oorsprong van den Man, de voedster van de Vrouw.
Hier om knelt Prins Adoôn' Vrouw Venus in zyn armen,
Hier uit kan God Jupyn, Semele's schoot verwarmen,
Dus staat Daneâ bloot voor 't stortend morgen-gout,
En smaakt, hoe 't bloed der zon haar schoot met zaat bedout.
Giet myne veêr, vol zog, zo zal de Mingod teep'len,
En Hymen, uit kristal, de bloed-koralen lep'len;
Zig tooijen in myn Rym, en-streelen 't leenig Was,
Dat langs den Aardbol zweeft, op dons van schuiment glas.
| |
| |
Wat zwiert 'er in 't verschiet? wat woelen 'er voor Duiven?
Ik zie de veêren, Gôon, in dunne wolken stuiven:
Het trekkebekken duurt, het kussen krygt geen end,
En 't dynzig Lugt-vernis, is vast op 't vuur geprent:
Het aardig Mannebruin wil 't zilver niet verliezen.
Syringa word gejaagt van Pan, door 't bos van biezen;
En Leucothé verdampt, als Wierook voor de zon,
Terwyl Narcis, verhit, verwezent in zyn bron.
Dit is de ziel van 't spel, 't verborge kwik van 't paaren:
De Vrouw moet in den Man, hy weêr in haar invaren;
Zy wellen in zyn kruik, hy stroomen in haar lust,
Tot dat het wettig Paar is zat van vreugt gekust.
ô Dappere Oorlogs-lui, die 't vegten hebt verkooren,
En dog u laat van 't vuur, als kinders, ringelooren,
Die heeden dezen dag zyt voor 't Altaar gewyd,
En straks het Leger-regt voor Juno's Bank bepleit;
Die 't worstel-spel zult op het dons met bloed beslegten,
En voor een naauwe bres, een hooge standaart regten;
Zet uwe leden schrap, en vegt met helden-moet,
Tot dat de winnaar valt voor 's overwonnen voet.
Die onder rolt, staat op, en ziet den styger nygen,
Het grootste styl moet steeds weêr naar zyn aspunt zeigen.
Al wat hier boven zweeft, moet weêr naar onder gaan,
De Vorsten vallen 't laagst', die het verhevenst' staan.
Dat is de wiszelbeurt, zo slyten alle dingen,
Die, uit de stof gevormt, verdraijen in hun kringen:
Dog wat een teêr plaisier! ô Hemel! welk een drift!
Gevoelen de ad'ren niet, als 't vuur op 't water schift!
| |
| |
Het zy men klimt, het zy men daalt, 't is altyt willen,
't Is eeuwig tyd met vreugt, in zuiker-riet verspillen;
't Is aazen op de Bruid, 't is plukken van den Man,
't Is alles doen, uit jok, tot dat men niet meêr kan.
Hier groeijen Roozen van, die Lelyvellen dekken,
En aan de werelt, tot vermaak, voor poppen strekken.
Daar stoeit Cupido meê, daar lagt zyn Moeder om,
Daar spant hy 't boogje na, daar voor staat Faebus stom:
Daar voor bezwymt myn Digt, als 't edelst' aller schatten;
Dit is het Meir, waar uit de Negers Peer'len vatten;
Dit is de zwarte Mein van 't heillig Diamant,
Waar naar Hermaphrodiet, als dol, steeds watertant.
Stolt dan te zamen vast, en schept de werelt Zoonen,
Wilt uit u jeugdig zweet, wat dat gy zyt, vertoonen:
Ja, zaait den akker van Natuur, vol graan van geest,
En toont aan 't Nageslagt, wat dat gy zyt geweest.
Zo sterft uw adem nooit, maar uw geslagt blyft leeven;
Die kind'ren fokken kan, zal nooit in onstof zweeven.
Zyn Ziel die prykt in 't ligt, op glanszig Esmerald,
Gelyk een zon, wiens mond, op Thetys boezem valt.
Het Maagdezout, dat wast, door ey op ey te baaren;
Een oude Oijevaar, kan best langs golven vaaren,
Wanneer een jonge pluim zyn taaije wieken schraagt,
En hem den Aardbol om, op zyne schoften draagt:
Dan hoort u zegen toe, de Wyngaart schaft u Druiven,
Geen vuile Wolf, mag 't Lam in uwe kooijen kluiven:
De Koe stort ryke melk, en de Akker geeft zyn brood,
Terwyl vast de overvloet neêr rolt in uwen schoot.
| |
| |
ô Trotsse Wereld-Vorst, die 't alles meêrt door 't mind'ren,
En Ouderen herkneed in 't wezen van hun kind'ren,
Deelt aan dit egte volk, 'k meen ..... wel,
Uw eigen tydverdryf, uw keur'lyk minnespel;
Op dat Vrouw Anna steeds, gelyk een Olm mag hangen
Om Gerrit Willem's hals, die met een heet verlangen
Op 't zoete Liefje loert, haar met zyn lonkjes tukt,
En met een heete lip haar kille kaakjes drukt;
Zo zal ik tot uw lof, Jupyn, een Pronknaalt stigten,
Waar voor dat Pharo's Grav', op Chayro's zant zal zwigten;
En planten op de spits uw hooge Majesteit,
Gedost in rym van goud, daar nooit de tyd op byt.
|
|
Auteursrechtvrij