Het Brussels moeselken

kHoorde lest myn liefste klaghen,

Dat sy niet meer kost verdraghen,

'tGheen dat sy besloten hiel,

Ick wou haer uyt gonst ontladen,

Als verschrickt, wou 't sy versmaden

Sprack gheen lust my over-viel.

[Soo haest den bruynen nacht verdween]

Stemme. La nouvel Duches.

Soo haest den bruynen nacht verdween,
Wanneer den douw, het morghen nat uyt-spreyden,
Op Bergh, en Heyden,
Daer de Son verscheen,

[p. 356]

 

Sagh ick myn Roosemont,

 

Heel droevigh klaghen,

 

Daer ick haer eenigh vont,

 

Haer hert op-draghen

 

Aen my, die duysent werven,

 

Heb die vreught ghetracht,

 

Als ick wou liever sterven,

 

Dan haer te verlaeten,

 

Scheen sy my te haeten,

 

Want s'heeft my veracht.

 

2. Ick hoorde met een droeve stem,

 

Haer treurigh hert de droeve klachten melden,

 

Aen Bosch, en Velden,

 

En riep tuyght aen hem,

[p. 357]

 

Aen hem meyn ick den vrint,

 

Die ick wil gheven,

 

Uyt gonst soo hy my mint,

 

Myn bloedt, en leven,

 

Vloeyt traentjens, wilt ghetuyghen,

 

Myne suyver min,

 

Ey, suchtjens wilt u buyghen,

 

Om myn hulp te wesen,

 

Hem die kan ghenesen,

 

My syn Herderin.

 

3. Van dese droeve minne-klacht,

 

Wirt ick beweeght, en 'kheb myn bloodt ghegheven,

 

'kSy hoe 'kmyn leven,

 

Stelden in haer macht,

[p. 358]

 

Sy weder als verhert,

 

Ghelyck te vooren,

 

Syd' dat gheen minne smert,

 

Haer kost bekooren,

 

Daer-om achten ick d'minnen

 

Voor een groote pyn,

 

Om dat myn Nymphkens sinnen,

 

Tot my was gheneghen,

 

En den af-keer teghen,

 

Haer die wygherigh zyn.

Dat wygheringh by den wil niet stont.

Men sagh veel meerder trouw verbont.

Eynde des tweede Deels.