Het Brussels moeselken

Aenghenaem en droeve velden,

Daer Minalcas plagh te melden,

Vreught, en gonst, aen syn Vrindin,

Maer nu heeft hy my verlaeten,

Oft is g'rooft van die hem haeten,

Tuyght hem, traentjens myne min.

[p. 305]

Klacht-liedt van Laura.

Stemme. A ce trebuchement fatal.

O aenghenaem, en droevigh Wout,
Waer ick Minalcas, heb myn gonst vertrout,
O plaets als oorsaeck van myn lust,
Maer nu van druck,
'tGheluck,
Verlaet nu myne rust.

2. Ach! lest Minalcas weerden vrint,

Was uwe gonst tot myne liefd' ghesint,
Maer nu helaes! met een valsch hert,
U geyle min,

[p. 306]

 

En sin,

 

Van my benomen werdt.

 

3. Ey neen, neen Laura wat ghy seght,

 

Denckt ghy op d'on-trouw van soo trouwen knecht,

 

Neen, neen, hy heeft my hier verbeydt,

 

Van soo de Son,

 

Begon,

 

En haere straelen spreydt.

 

4. Komt dan, ô vrindt, tot u Vrindin,

 

Siet hoe myn hert ghestelt is door u min,

 

Zyt ghy verborghen onder 'tgroen,

 

Com gheeft u bloot,

 

'tIs noot,

 

Dat wy ons liefde voen.

[p. 307]

 

5.      Ach! wat ghedacht, vol druck, en smert,

 

Bevanght daer on-versins myn droevigh hert,

 

Het quaetst, men alder-best ghelooft,

 

'kVrees mensch, oft dier,

 

Hem hier,

 

Sal hebben wegh gherooft.

 

6. O hemel gheeft my hier nu raet,

 

Waer ick hem vinden sal, neen, 'tis te laet,

 

Ick ben als Tisbé nu ghestelt,

 

Doen haeren vrindt,

 

Verslindt

 

Was, door het spoocks ghewelt.

 

7. Sucht, sucht, ô hert, laet droef ghesucht,

 

Maeckt Bosch, en Dal beweeght, ja self de lucht,

[p. 308]

 

Vloeyt traenen langhs dit groene Wout,

 

Wout daer myn klacht,

 

En kracht,

 

Door droefheydt t'saem verstout.

Hun vreught wordt door den druck verdooft,

Die 'tquaetste voor het best ghelooft.