Het Brussels moeselken

[p. 126]

'tSaemen-spraek tusschen Menalcas ende Sylvia.

Stemme. Ha qu'il est bon de demeurer à table.

Menalcas.

Sylvia weerde Maeght, kom u begroeten,
Noyt kost ghy uwe slaef beter ont-moeten,
'kWensch u myn min, vrindin, nu te verkonden,
Mits ick myn jeucht, en vreucht, heb hier ghevonden.

Sylvia.

2. Menalcas vrint, ick denck dat u gedachten,

Naer eene weerdigher, als naer my trachten,

[p. 127]

 

Die heeft, door 'tgoet, den moet, soo vol verdinsten,

 

Een slechte Maeght, behaeght hem niet in't minsten.

 

Menalcas.

 

3. Geen goet, en doet, myn bloet, oft moet verhooghen,

 

Ick wil my dienstbaer, tot u liefste tooghen,

 

'kSal door den mont, myn gront aen u beleyden

 

Dat van u min, myn sin, noyt en sal scheyden.

 

Sylvia.

 

4. Is mont, en gront, ghelyck, het zyn goey woorden,

 

Maer is het valsch, 'ten sal my niet bekoorden,

 

Die sulcx ghelooft, verdooft ghy licht goedt Herder,

[p. 128]

 

'tVlieght door myn oor, 'tghehoor, maer voorts niet verder.

 

Menalcas.

 

5. Laet niet 'tghehoor, maer laet u herte raecken,

 

Laet ons gemoet, vereenight samen maecken,

 

Wilt Sylvia, toch ja, tot my eens spreken,

 

Noyt sal in't minste, myn dinst, aen u ontbreken.

 

Sylvia.

 

6. Als't ja-woordt uyt myn mondt, eens waer ont-vloghen,

 

Misschien sou Sylvia, dan zyn bedroghen,

 

Menalcas.

 

Neen, neen, betrouwt, en houwt, liefste vol weerden,

 

Dat ick Jongh-vrouw, myn trouw, u schenck op d'eerden.