Het Brussels moeselken

Verwalghde Minnaers sangh.

Stemme. Ie suis esprins d'une flamme nouvelle.

Gheen liefde en kan myn hert meer gheraecken,
Ick krygh de walgh van al dees laffery,
Die leeft in min 'tis sotterny,
De malle Venus my gheen slaef sal maecken,
Die sonder minnen leeft, is los, en vry.

[p. 84]

 

2. Cloris had' my eens de ooghen verbonden,

 

Als ander minnaers was ick oock verblint,

 

Maer 'tvryen, acht ick nu voor wint,

 

En heb in vryigheyt, meer rust bevonden,

 

'kBen tot deês sottigheydt niet meer ghesint.

 

3. Wie sou die slaeghskens, en vlaeghskens beletten,

 

Waer door men 'tvrouwen volck den sin ontstelt,

 

'tScheynt men hun stoort, wanneer men speelt,

 

Soud' op hun grillen, ick myn sinnen setten,

 

Neen, neen, de jeucht met 'tvryen niet ghequelt,

 

4. Nu stuer, nu spytigh, nu droevigh, nu bleyde,

 

Nu laf, nu straff, nu gram, nu wel ghesint,

 

Ghelyck den Weerhaen draeyt met wint,

 

Vind ick u Cloris dat moet ick beleyden,

[p. 85]

 

Is't niet een dwaes, die daer vermaeck in vint.

 

5. Ick magh my grootelyckx, en wel beloven,

 

Van 'tgroot gheluck, het welck my is gheschiet,

 

Als ick u stuere min verliet,

 

Wanneer ghy lestent waert van my verschoven,

 

En scheent te dencken, ick en acht u niet.

 

6. Vaert wel 'ten is gheen noodt my te verachten,

 

G'en sult met my niet meer houden den spot.

 

Maer n'een, 'ken was soo niet versot,

 

Ghy moght een ander in myn plaets verwachten,

 

Die u Cloris soo wel als ick bespot.

Die niet jae en seyt, in tyt,

Is met recht haer lusten quyt.