Logo DBNL
Den wech des eeuwich levens (1622)

Den wech des eeuwich levens

(1622)–Antonius Sucquet–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Het VII. Capittel.
Meditatie van 't vierde verwecksel van de Heylighe naer-volghinghe, welck is de viericheydt der Heylighen.

De voor-stellinghe der plaetse, ghelijck in het Beeldt.

 

Het Ghebedt, als boven.

 

HEt 1. point. Bemerct ten eersten, hoe dat de Heyligen als sy hier op de werelt leefden, een goedt+ deel van haer leven over-gebracht hebben in 't bidden ende neerstelijck beoeffenen van de Godtvruchtichheydt. Sy ghinghen van deughde tot deughde, ende en hadden geene ruste noch dach noch nachte: maer sy sochten den Heere uyt geheel haer herte, ende met den vierighen waghen, ende vierighe peerden van Elias, dat is te seggen, met viere ende brandende+ begeerten wierden sy op-waerts ghedreven tot hemelsche saken. Alle haer-lieden sacrificien wierden+ verbrant met dat vier, 't welck den Heere is komen seynden+ op der aerden, ende begeert dat het seer soude ontsteken worden, te weten, het vier der liefde: ende hier om hebben sy haer tot de wildernissen ende het Kloosterlijck leven begeven (soo dit beeldeken u verthoont) op dat sy in de stilte ende eenicheyt van het ghebedt, te beter ende te gheruster haren Godt souden moghen ghenieten. Over-loopt dese met der herten, ende besiet wat neersticheydt dat ghy doet, om met Godt vereenight te wesen. Ten tweeden, wat datse, soo voor haer-selven, soo voor andere verkreghen hebben door het ghebedt, ende hoe wonderbare dinghen datse in alle elementen uyt-gherecht hebben. Door het ghebedt heeft Elias den reghen+ doen op-houden, ende wederom d'aerde doen besproeyen, eenen anderen heeft door het selve den krancken ghesontheydt verkreghen, eenen anderen heeft oock den dooden het leven wederom gegeven. Aen-siet hoe grootelijcks dat Godt almachtich het gebedt ende de Godtvruchticheyt is waerderende. Ten derden, bemerckt, in hoe groote perijckelen dat de wereltsche menschen gestelt zijn, ende hoe datse sonder sorghe nochtans, oock in 't midden van hare

+alder-wreetste vijanden vastelijck slapen, niet tegenstaende dat den Heere ons soo dick-wijls vermaent+ heeft: Waeckt ende bidt, op dat ghy niet en valt in+ bekoringe. Van beneden, seght den H. Bernardus, rijst op de nach-vreese, vander slincker zijde, vlieght den pijl in den dach, vander rechter zijde door-wandelt de bekommeringe vol duysternissen. Van boven komt ons bevechten den middaeghschen duyvel: En wy-lieden van soo veel vijanden omringhelt zijnde, blijven versmoort in eene schadelijcke gerusticheyt ende onachtsaemheyt; wy slapen, als wy aldermeest behoorden te waken; wy zijn traegh in gheestelijcke saken, vlijtich in tijdelijcke, luye in't ghene, dat onse salicheydt aen-gaet, veerdich tot onse eyghene bedervenisse.+ Wie sal des tooveraers ontfermen, die van een serpent gheslagen is, ende allen den ghenen,+ die de beesten ghenaken? Ghy Heere, die heerschappije hebt over de macht der zee, ende ghy stilt de beroerten van hare baren.

+Het 2. point. Bemerckt ten eersten, wat een solaes, dat de Heyligen getrocken hebben uyt het gebedt, soo datter veel vvan haer-lieden veel jaren sonder eenich verdriet, sonder eenighe menschelijcke vertroostinge in de wildernisse vol-herdt hebben, sommighe in groote ende menichvuldige arbeyden ende perijckelen; ja oock sommighe in tormenten ende lijden. Want uwe conversatie, o Heere, en brenght geen verdriet mede, maer ghy zijt gewoon in groote vreughdt ende blijdschap van uwe fonteynen, o mijnen Salighmaecker, te schencken uwen wij; uwen wijn, die voort-brenght ontallijcke maeghdekens, uwen wijn met den welcken ghy uwe Heylighen droncken maeckt. Ten tweeden, overdenct de ijdelheyt van allen menschelijcken troost: want het gaet doch al voor-by ghelijck eene schaduwe, ende

 
+Dit is den aerdt van de wel-lust,
 
Dat sy eerst gheeft ghenoecht' en rust
 
Aen de weeldighe herten;
 
Maer als een bie vervlieght zy kort,
 
VVanneer den honinck is ghestort
 
Door-straelt den gheest met smerten.

Maer de blevelinghen van eene goede ende heylige+ ghedachte ende meditatie, verblijden de siele, die in den Heere haer vermaeck neemt. Want in het ghebedt, seght den H. Bernardus, drinct men den wijn+ die den geest verheught; den gheestelijcken wijn, die droncken maeckt, ende doet den mensch alle wereltsche ende vleeschelijcke dinghen vergeten. Ende den H. Augustinus, door-wont zijnde met de pijlen van de Goddelijcke liefde, seght: Soeter zijn de tranen der ghener, die bidden; dan de blijdschappen, die men schept uyt de schou-spelen. Ende wat seght hier af den Konincklijcken Propheet David? Ghelijck den hert verlanght tot de fonteyne der wateren, alsoo, verlanght mijne siele tot u, o Godt. Ende wat sal den Heere, die rijck ende overvloedich is, in genade desen gheven? Hy sal ontwijfelijck geven dat hy belooft heeft: Ick sal den dorstighen om niet gheven+ van de fonteyne der levende wateren. Wie sal my+ verleenen, dat mijn ghebedt oock verhoort worde, ende dat my Godt geve het gene, dat ick verwachte.

Het 3. point. Bemerckt hoe dat de Heylighen inden+ hemel onse perijckelen, ende onsen arbeyt aenschouwen; ende hoe datse door de liefde, diese den menschen draghen, vierichlijck Godt al-machtich voor ons bidden; ende hoe schandich dat het is, dat wy slaperachtich zijn in't beneerstigen van onse salicheyt, besonderlijc in't bidden, ende dat wy flou ende traegh komen in Godts teghen-woordicheyt, luy ende slap zijn in't midden van de vierighe Cherubijnen ende Seraphijnen? Ende hier om is't , dat de H. Kercke met recht bidt, dat den hemelschen Vader soude gelieven onse gebeden met haer-lieden gebeden t'samen t' ontfangen. Ten tweeden, hoe dat sy lieden in den eeuwicheyt den Heer verheffen, in de vergaderinghen des gheloovighen volcks; ende in den setel der ouderen hem loven. Hier om beghint van nu af te wercke te stellen, o siele, die de bruydt Christi zijt, 't gene, daer ghy toe gheschapen zijt, om hier in altijdt te volherden, noch en ghedooght niet, dat ghy door ijdelen klap ende wercken, veel tijdts onnuttelijck verquist, noch dat den tijdt, die u ghestelt is tot het ghebedt, ende tot de Godt-vruchticheydt verkort ende vermindert worde.

Ghebedt om de viericheydt der Heylighen te verwerven.

+DE beschaemtheyt heeft mijn aensicht over-deckt, mijnen Heere, mijnen Godt, want ick vremdt ben gheworden mijnen broederen uwe heylighen, ende een uyt-lander, want ick in geender manieren gelijck en ben den kinderen mijnder moeder,+ uwe Kercke. VVant ick bemercke, dat sy in haer leven vervult zijnde men den heylighen Gheest, ende met uwe gratie, not opgehouden en hebben van te bidden, dat sy in de Godtvruchtighe wercken hebben volherdt, ende met alle sorchvuldicheydt ghewandelt in uwe Goddelijcke tegen-woordicheydt. Och met hoe veel suchten hebben sy voor de dueren van u hemelsch palleys gheklopt, ende oock beweeght u alder-goedertierenste herte, o Heere Iesu! met hoe veel-der-hande begheerten vol ootmoedicheyts, hebben sy gepasseert door de wel-gheschieckte slach-ordre van uwe H. Enghelen! desen buyghden hondert-mael s' daeghs sijne lichamelijcke knien, ende duysent-mael de knien sijnder herten tot u, ende dien met weenende ooghen riep uyt het diepste sijnder herten, in droefheydt ende teghenheydt wesende, op datter een straelken van u, die de Sonne der rechtveerdicheyt zijt, in sijn siele soude schijnen, waer door de wolcken der booser ghedachten verdreven, ende de dijstelen ende doornen uyt sijne aerde uyt-geroeyt souden mogen worden. Ick versuchte soo veel te meer in mijne miserien ende allendicheden, op dat ick haerlieden soude moghen naer-volgen; 't is waer, ick heb den wille, maer ick en sie niet hoe dat ick het selve soude konnen volbrenghen,+ ten zy dat het my van u ghegheven worde. Ick sal opstaen, ende u alleen soecken, den welcken mijne siele bemindt, ick sal my in eenicheydt vertrecken, op dat ghy soudt moghen spreken aen mijn herte, ende datt ick soude voortgaen van deughde tot deughde, tot dat ick u sal sien, den Godt der Goden, in Sion, tot dat ick droncken ghemaeckt worde van de over-vloedicheydt+ uwes huys. Hier toe, bidde ick u o Heere, leydt my op

de paden uwer gheboden, in dese verwoeste plaetse vol schrickte+ ende vervaertheden, op dat ick u altijdt mach dienen, met vreese ende bevinghe; noch dat ick niet en zy al te onbevreest in perijckelen, noch al te kleyn-hertich in teghen-spoedt. Dit maeckt my+ voor-waer vervaert, ende door-snijdt mijn herte met het sweert+ van eene grouwelijcke vreese; dat ick in't middel, van soo menichvuldighe perijckelen, niet bevreest, niet gheoeffent, noch niet sorchvuldich ghenoech ghevonden en worde. VVant een van beyde moeten wy door ons onachtsaemheyt voor goedt vinden, te weten, dat wy t' eenemael den vijanden over ghelevert zijn, ende dat onwetende ('t welck van ons wil keeren; uwe goedertieren goedtheydt) oft, is't dat wy soo ghestelt zijnde, door uwe machtighe handt bewaert worden, dat wy dan wel voor ondanckbare menschen gerekent mogen worden. Hierom breydelt+ mijnen mondt, met uwen lof, op dat u mijne wercken ghebenedijden. VVant ghy beveelt, altijdts te bidden, ende tot gheender tijdt op te houden. Och, oft ick dan mochte door goede, door heylighe ende Godt vruchtighe wercken uwen heyligen naem ghebenedijden, als mijne kranckheyt, ende d'ongestadicheyt mijnder hert niet toe en laet met u te spreken; ende uwe glorie te verkondighen met de hemelen, die gy ghedurichlijck als eenen loon, een paleys ende een rijck dat ons belooft is, voor ons aenschijn ghestelt hebt! VVant ghy hebt my gheschapen tot uwer eere ende uwen lof, ende siet ick verwoest ende verstroyt zijnde, soo metter herten, als met mijne ooghen onteere u, ende als ick het wie-roock, ende eenen alder-soetsten reuck-offer mijnen Heere soude moghen op-draghen, siet soo zijn daer veel onreyne gedachten in mijn herte opgeresen. VVat sal ick doen ter wijlen de salvinghe van het ghebedt, ende de medecijne van de heylighe contemplatie verkeert ende verandert wordt tot schuldt, ende tot wonden ende quetsuren mijnder siele? ter wijlen het ghebedt, 't vvelck een ander voor een solaes ende lavinghe dient, my groote droefheydt mede brenght? ter vvijlen de toe-vlucht der allendigen aen my verkeert vvort tot gramschap, ende ten laetsten ter vvijlen het alder-meeste geluck ende de spijsen der Engelen,

welck is uwen lof, ende het ghebedt als het wat langher duert. aen my eene walghinge ende eenen af-keer mede-brenght? mijne+ onvolmaecktheyt hebben uwe ooghen gesien, en verlaet my niet, en scheydt van my niet; ende ick sal wandelen, ende niet ophouden;+ ick sal vlieghen, ende niet rusten, tot dat ick den Heere, eene plaetse vinde, een tabernakel den Godt van Iacob. Ick in sal mijn ooghen geenen slaep gheven, ende mijne wijnbrauwen sluymeringhen, tot dat mijn heerte tot u ontwake; ende dat mijn begheerte my tot u trecke, die daer zijt het ghene dat mijn herte soude konnen begheeren, Amen.

Practijcke om te komen tot viericheydt der Heylighen.

+TEn eersten, stelt uwe H. Patroonen, besonderlijck die u alle maenden vallen, als toe-sienders op u ghebedt ende wercken, leest met haer-lieder de psalmen ende lofsanghen, ende neemt haer-lieden affectie aen.

Ten tweeden, let neerstelijck op hare besondere deuchden, ende volghtse naer. Ende op dat ghy dit wel soude mogen te wercke stellen, soo door-leeft sorchvuldichlijck haer levens.

Ten derden offert door hare handen aen den Heere, uwe koude ende flauwe ghebeden.

Ten vierden, besoeckt haer lieden graven, reliquien; ende verweckt d'andere menschen door u exempel, ende door het verhalen van 't ghene datse ghedaen hebben, om haer eere te bewijsen.

Ten vijfden, begheeft u neerstelijck tot d'oeffeninghe van 't ghebedt, want het woordt Godts is vierich ende brandende. Hier om is 't by al-dien dat ghy kaut, ende slap zijt, komt tot den Heere, spreckt tot hem, die daer is, een verslindende vier, ghy die anders niet en zijt, dan stof, ende asschen.

+Ten sesten, gelijcker-wijs als de kinderen van Israel+ eenen jaerlijcken dach hadden van het vier, ofte urim, op den welcken sy haer verheuchden, om dat als-dan haer-lieden uyt den hemel het vier ghesonden was, ende over sulcks Godt bedanckten: desghelijcken moet wy eenen sekeren tijdt kiesen om Godt al-machtich

te loven ende te dancken voor de gratie van onse rechtveerdich+ makinghe, ende van onsen roep, ende door de vernieuwinghe der selve, jae dat meer is, wy behoorden het vier van sijne Goddelijcke liefde, elcke ue te vernieuwen ende te vermeerderen. Want wat kander soeter gevonden worden? ende wat isser profijtelijcker? het gaet alle ghevoelen der menschen ende alle blijdschap te boven, 't ghene de siele, o Heere Iesu, in u smaeckt, de welcke van haer-selven niet vermeten en is, maer in u leeft, die zijt haer leven ende ghenoechte.

Schiet-Ghebedekens.

HOe groot is de menichvuldicheydt van uwer soeticheyt+ Heere, die ghy verborghen hebt den genen die u vreesen.

In 't aenschouwen der Enghelen, sal ick u lof singhen, ick sal+ aenbidden tot uwen heyligen tempel, ende belijden uwen naem.

Ghelijck den herte begheerte heeft tot de fonteynen der wateren,+ alsoo heeft mijne siele begheerte tot u, o Godt.

Ick hebbe mijne handen uyt gereckt tot u, mijne siele is voor+ u als de aerde sonder water.

Heere verhoort my haestelijck, mijnen gheest is besweken.+

De rechtveerdicheydt sal my, als eenen palm boom bloeyen,+ ghelijk den Ceder-boom van Libanus, sal hy vermenich-vuldight worden.


Vorige Volgende