Den wech des eeuwich levens
(1622)–Antonius Sucquet– Auteursrechtvrij
[pagina 205]
| |
Voor-reden tot den tweeden boeck.
| |
[pagina 206]
| |
dat wy eenen ijver in ons hebben, om al-tijdt in den wech des Heeren te voorderen, maer sal onsGa naar margenoot+ over-dencken met eene wolcke van sijne bermherticheyt, ende sal de selve stellen tusschen ons ende ons vijanden: al is't sake dat in den nacht der bekoringhen, ons gheene nacht-vreese, ende vervaertheydt en sal ontbreken. Maer op dat de maniere van beradinge, waer af wy hier boven gesproken hebben, ende na-der-handt noch dickwijls spreken sullen, beter bekent soude moghen wesen hebbe goedt ghevonden dese hier in't kort by te voeghen, die hy hier naer in de maniere van mediteren, breeder uyt-gheleydt sult vinden. Want alsoo dickwijls als ons eenighe twijfelinghe te voren komt inden gheestelijcken wech oft handel van menschelijcke saken, soo sullen wy in deser manieren raedt vinden, ende versterckt worden in het gene dat ons dede twijfelen, ende sal ons in alles te rechte wijsen. |
|