Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

[p. 180]

Morgen-liedtaant.

Uyt het donker van den nacht,
En de diepe duystre dalen
Van verschrikking, en onmacht,
Kom ik weêr het hooft ophalen.

Wat zal ik u voor het licht,
Heer, van dezen dagh vergelden?
Zal ik met een vroeg gedicht
Gaan uw lof en prys vermelden?

Zal ik u met morgen-zang
Boven 't Pluymgedierte prysen?
Ach! zoo wacht ik al te lang
Uyt de Pluimen op te ryzen.

Hadt myn Ziele zoo veel baats,
Dat zy van u mochte lenen
Vleugelen des dageraats
Waar en vloog zy dan niet henen!

Maar de Zon is my te gaau
Zy komt my in 't bed verrassen
O die altydt kon zo naau
Op zyn uur en stonde passen!

Ziet hoe zuiver is haar glans,
En hoe kuis haar eerste Stralen;
Ach! waar zo myn lof althans,
Om uw Goetheid af te malen.

Maar gelyk zy schaamroot is
Van d'onzuiverheden der Aarden:
Zoo schaam ik my voor gewis,
Als ik koom uw Prys aanvaarden.

Zy ontnuchtert haar terstont
Met den frisschen dau der lovren:
Dat geen drank koom in myn mont
Die myn zinnen kan betovren.

[p. 181]

 

Zy trekt op den dikken damp

 

Van de Venen en de Vlieten

35

En komt in de drooge kamp

 

Oly weêr in 't koren gieten.

 

 

 

Zoo moet ook Gods helderheit

 

Zich verspreyen in myn oogen,

 

Dat ik daar door al myn leit,

40

En myn tranen op magh drogen.

 

 

 

Maar al eer de Zon van 't Oost

 

Hoger opklimt naar het Zuiden,

 

Weest myn voorspraak en myn troost

 

By de klare middaghs-luiden.

 

 

45

Ghy weet hoe de schemering

 

Van myn schaamte pleegt te beven,

 

In de Gulden ommering

 

Van zo groten glans te sweven.

 

 

 

Is dit by de menschen hier,

50

Heer, wat zal 't by u dan wezen?

 

Daarom leert my goedertier

 

Altyt voor uw Vierschaer vrezen.

 

 

 

Ach! dat zo voor eenen nacht

 

Vele zulke dagen quamen,

55

Dat u wierde toegebracht

 

Al ons lof en Prys te zamen.