Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

De tot God wakende Sieleaant.

De gramme zee ligt stil en als van vaek verkracht;

Met vlerken houd de nacht

De fackelen beset,

Die 't blaeu doorwandelen der lucht met stillen tred.
All wat zich hier om leeg op 't drooge land onthoud,

All watt'er leeft in 't sout,

All wat de locht doorswiert,

Ververscht met vochten slaep sijn geesten, rust en viert.
Maer ick, och armen! ick en werd geen' rust gewaer,

Wende angstig hier dan daer,

Onseker wat geval

Wat duyster ongeval mijn leven treffen sal.
O tortsen van den All, steeds wacker Hemelsch heir

O meer en minder Beir;

Beir, die met tragen voet

Staeg rondom 't Noorder-punt uw' trage ronde doet,
En eeuwelijck het diep mijd van den Oceaen,

Hoort hoort mijn' klachten aen,

Myn suchten vol van vier;

Ach! Draegtse derwaerts aen daer ickse henen swier,
Dat 's voor den groten voogd van't onbepaelden rijck,

En legtse eerbiedelijck

(Dat eysch ick en niet meer,

Dat dorsten sy alleen) voor Jesus voeten neer.