Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

[p. 99]

Gebedt, Uytgestort tot Godt, over mijn geduerige quijnende Sieckte, Anno 1621.aant.

Gy die de sieckte queeckt, en doetse weer verdwijnen,
Aensiet een Christen hert, belegert met veel pijnen:
O Vader alles troosts! gy weet, en ick beken
Dat ick een aerden vat, en broos van stoffe ben.
Aensiet de swackheyt dan van uwen armen dichter:
Mijn rouwe wonden salft, en maect myn qualen lichter:
Of soo 't u dus behaegt om onser sonden schult,
Soo wapent mijne borst bestendich met gedult;
Dit harnas eischt den noot, want jaren sach ick enden:
Maer noyt myn swarigheen, en daeg'lijcksche ellenden.
Dit maect my 't leven suur, en mat de geesten af,
En doet ons hemelwaerts vaeck suchten om het graf.
Als ick de Swaluw sie geherbergt aen de Gevel
Van 't overlenend huys, ô die van d'aertsche nevel
Ontslagen, spreeck ick dan, mocht nestlen daer 't gestarnt,
Daer 't gout in 't blau Torkoys soo flonckerende barnt.
Gy weet het, goede God! hoe vyerig uwen siecken
Na een gesonder locht, door 't roeyen van sijn wiecken,
Opstijgen wil geswint, of dat een van u Bôôn
Hem op sijn pennen draegt, in uwen rijcken throon.
Als ick, om tijt-verdrijf, met mijne stem ga paren
Den weer-klanck van mijn Luyt en sangerige snaren,
Dan dunckt my dat u geest met mijne geest getuygt,
Hoe heilig 't heyrschaer Gods daer boven speelt en juygt.
Dees lust tot 't hoogste goedt dit Goddelijck verlangen
Uyt dees quellagie wort geboren en ontfangen.
Wy nemen dan in danck den tijdelijcke druck.
Laet ons, ô Heer! slechts niet beswijcken onder 't juck;
Noch laet d'ellende niet te seer ons broosheyt tergen
Noch meer als het vermach, wilt niet u schepsel vergen;
Soo sal myn sangeres u roemen onder maen,
En 's werelts duystre nacht, en schaduwen versmaen,
Om 't salich licht, tot dat de geest van 't lijf gescheyen,
Sal weerdich zyn bekent, te juychen met u reyen.