Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

Vierde dosis. Vader Koenaant.

'T is de stijl, men kan 't be-mercken,
Soo in Leken als in Klerken
Wan men preeckt in Go-des huys,
Dat m'hem zegend met een kruys.

Eerst van 't voorhoofd, totte stede
Vande borst, of daer benede:
En terstond, nae Christen voer
Van d'een, tot aen d'ander schoer.

Dus doen all' die wett'lik preken.
Maer 't was een te nieuwen teken,
't Welkmen onlangs vader Koen
Maken zag voor zijn sermoen.

Eerst streek hy, met fiere zeden,
't Haer om hoog, den baerd beneden;
Daer naer met een dubb'le tast,
Stelde hy zijn knevels vast.

Dit gedaen, sprak hy met oorde,
Nieuwe dingen, nieuwe woorden:
Woorden, dingen wel gejuist
Op een die zoo juist was gekruist.

[p. 50]

 

Vraegje, wat hy onderrechte?

 

Bannen, spannen, krigen, vechten,

 

Want zoodanigh duide claer

 

Een zoo opgestreken haer.

 

 

25

Wat nu voorts de rest wou zeggen:

 

Laet ik vader Koen uit leggen,

 

Zoo wanneer hy tot gerijf

 

Komt te preken van zijn wijf.

 

 

 

Want voorwaer op zulken preken

30

Passen bet, die knevel streken.

 

Maer dit is het nieu fatsoen

 

Van 't Gereformeerdt Sermoen.