Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

Principium a Jesu. I. Ianuarij.aant.

Stem: Vestiva i colli

Den achtsten dagh en d'eersten alder tijden,
Wanneermen plagh de kind'ren te besnijden
Nae Moysis wet, en was nau omgekomen,
Of 't maegden-kindt heeft voor ons aengenomen
Door middel van een roo-bebloede snede,
Ontfangen in sijn alderwitste leden,
Den soeten naem, den soeten naem van Iesus,
Voor ons' ellend', veel rijcker als van Cresus.

Dit arme kindt, tot noch toe inde latten
Gedoken van een Betleëmsche krebbe,
Doet wijcken all' des werelds gulde schatten,
Die yemandt had, of immermeer kon hebben:
Geen oor, geen hert, geen oog en sag oyt waerder
Geschenck als 't geen ons Iesus den bewaerder,
Op huyden geeft uyt Goddelijcker minne,
Om 't nieuwe Jaer geluckig te beginnen.

't Is reden dat den Christen nu verdove
Het oude woordt: Principium à Iove;
Jupijn is wind en daerom moet na desen
Van Iesus naem al ons beginsel wesen,
Van Iesus naem, die ons met prijs van bloede
Eens d'oude schuld ten vollen sal vergoeden;
Des geeft hy hier alrede t' onsen beste
Een deel sijns bloets, als hand-gift vande reste.

[p. 45]

25

O dierbaer pand! o liefde boven maten!

 

Mijns Hey'lands! die om d'armen mensch te baten,

 

Hier op hem neemt een slag van sulcke pijnen,

 

Die schier de glans sijns hoogheydts doen verdwijnen.

 

Hoe had den Heer oyt lager kunnen duycken,

30

Dan dat hy aen sijn leden laet gebruycken

 

Het merck daer mee de sonde werdt getekent,

 

End' al die 't draegt voor sondaer wert gerekent?

 

 

 

Maer 't was voor ons dat Iesus dit wou lijden,

 

Om dat hy oock ons leeren sou besnijden

35

Al wat in ons verkleynen mogt sijn glory:

 

Gesigt, gehoor, verstandt, wil en memory,

 

Met al de rest van sinnen en van leden,

 

Want nu den Heer sich t'onsen dienst besteden

 

Komt gansch en gaer, 't is re'en dat wy hem geven

40

Weer ziel en lijf, om t'sijnder eer te leven.

 

 

 

Och, dat wy dit niet vroeger en begonnen!

 

Och, dat ons oyt den vyandt heeft verwonnen!

 

Och, dat wy door des wereldts argelisten

 

Zoo schoonen tijdt van jaren soo verquisten!

45

Dan nu 't soo is, soo laet ons niet wanhopen,

 

Maer door 't verswijm voordaen te snelder lopen.

 

En wie soud' niet wat arbeydts avonturen

 

Voor hem die 't werc ooc loont van d'elfster uren?

 

 

 

Mitsdesen sal, Heer Iesus ons bewaren,

50

Tot dat wy eens ten eynde onser jaren

 

Gewandelt door sijn aengewese paden,

 

Van hem de Croon ontfangen der genaden.

 

Hier na verlangt mijn ziel met all' haer krachten.

 

O Iesu! laet ick my van sonden wachten.

55

End' op dat ick my naer uw' wil mag dragen

 

Gunt dat ghy hiet, en hiet na u behagen.