XXX. Des menschen leven vergeleken met een wevers spoele.
Job VII.6: Mijne dagen zijn lichter geweest dan een wevers spoele, ende zijn vergaen sonder verwachtinge.aant.
Wie oit met aendacht siet, hoe dat men plagh te weven,
Hoe dat het gladde spoel door 't webbe wort gedreven,
En hoe het noit en rust, maer veerdigh henen glijt,
Die siet, naer rechten eysch, den loop van onsen tijt.
5[regelnummer]
Doch hier is niet alleen de snelheyt aen te mercken,
Wilt nader op het stuck met stille sinnen wercken;
Siet, t'wijl het spoel verloopt, en gins en weder gaet,
Soo mist'et even staegh een deel van sijnen draet.
Het wort ten lesten bloot, en is dan sonder garen,
10[regelnummer]
Dies moet het uyt het werck, en in het duyster varen.
Een doos, of enge lae, die is dan sijn verblijf,
Tot hem de meester geef een nieu of ander lijf:
Dat is, met garen volt, en laet'et weder sweven,
En schenckt'et wederom een nieu en ander leven.
15[regelnummer]
Siet daer u eygen beeldt van onsen swacken aert,
Van dat men eerst begint, tot dat men henen vaert.
Het jaer glijt veerdig weg, en daelt in haasten neder,
Het doet een ronden loop, en komt gedurigh weder;
Het keert als in hem selfs, maer t'wijl het henen gaet,
20[regelnummer]
Soo mindert evenstaegh ons teere levens-draet.
En als na dit gewoel de klos is af-geloopen,
Dan is 'er geenen tijdt voor iemandt uyt te koopen.
De mensch sijght in het graf, wie hy oock wesen magh,
En light daer sonder werck tot aen den jongsten dagh.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd