Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

XXIX. Des Menschen leven vergeleken met een droom.
Job XX.8: Gelijck een droom vergaet, soo sal hy oock niet gevonden worden, gelijck een gesichte in der nacht verdwijnt.aant.

Hoe zijn my dese nacht de sinnen omgedreven?
Waer ben ick niet gedaelt, en wederom verheven?

Waer ben ick niet geruckt? Waer ben ick niet gedwaelt?

Mijn breyn heeft als geholt, en weder vremt gemaelt.

Nu docht my dat ick was ontrent de groene boomen,
Dan meynd' ick dat ick voer te midden in de stroomen,

Dan sweefd' ick voor de wint, of met een snelle vloet,

Dan was 'et altemael eens weder tegenspoet.

Dan was ick by het volk, dan eensaem aender heyden.
Dan sagh ick my ter eer een maeltijt toebereyden:

Daer vondt ick dan een Maeght, die my bevallijck was,

Wiens aengenaem gesicht mijn droeve ziel genas.

Doch eer ick weder sagh de stralen van den morgen,
Dan swom ick wederom in velerhande sorgen;

Ick hoorde dat een storm myn ongestadigh schip

Quam jagen aen de strant, of op een hooge klip,

Daer sag ick op de zee mijn diere waren drijven,
Daer sagh ick mijn piloot, en al de gasten blijven:

Daer stont ick dan en keeck; maer op den staenden voet,

Soo was ick weder rijck in allerhande goet.

Dan was ick in der haest met vleugels aengetogen,
En door de blauwe lucht ten Hemel opgevlogen;

Doch midden in de vlucht soo wierd' ick bijster swaer,

Dies viel ick in de zee, en ick en weet niet waer.

[p. 39]

25

Daer na vondt ick een slot, gelijck een Princen wooning,

 

Daer was ick dan gesien gelijck een machtigh Koning;

 

Maer hoort, gesellen, hoort, als my de slaep verliet,

 

Doen was 'et altemael een droom, en enckel niet.

 

Wat is 'er, weerde ziel, uyt dit gesicht te leeren,

30

Dat ons, tot in den geest, tot nut sal mogen keeren?

 

Ghy weet, hoe Godt ons doen met droomen vergelijckt,

 

En 't is de waerheydt selfs, gelijck ons heden blijckt.

 

Ick hebbe nu geleeft tot in de sestigh jaren,

 

En die zijn altemael in haesten wegh-gevaren.

35

Als ick mijn oogen keer tot aen mijn lesten tijt,

 

Soo ben ick met de saeck by-na de beelden quijt.

 

't Is aldaer heen-gegaen, en als een droom verdwenen,

 

Dat my eens vreughde gaf, en lustigh heeft beschenen:

 

En 't heeft in mijn gepeys voortaen niet meerder kracht,

40

Als slechts een losse droom, of schijnsel in der nacht.

 

Wie sal op eenigh vleesch, op tijt, of leven bouwen?

 

Wie sal 'er immermeer, op jeught of vreught, betrouwen?

 

Zijt deftigh, vrolijck, arm, of uyter-maten rijck,

 

Een mensch en sijn bedrijf is maer een droom gelijck.

45

Doch onder dit gewoel van domme nacht-gesichten,

 

Soo vind' ick echter wat bequaem tot onse plichten.

 

Al wat ick oit begon, of wat ick heb bestaen,

 

Was 't droefheyt, of vermaeck, het was in haest gegaen.

 

Ghy daerom, weerde ziel, wilt dit op heden leeren,

50

Ons vreught, ons droeven stant, moet hier terstont verkeeren.

 

Wel acht dan geen vermaeck, en treurt oock met gedult,

 

Nadien ghy voor gewis haest anders wesen sult.