Chaos ofte verwerden clomp

[DOen het Orpheus Bruyloft was]

Op de stemme: In 't voer-iaer eer Aurora brack uyt, &c.

DOen het Orpheus Bruyloft was
Doen waren Bosch en Boomen:
Ja Waters, Winden, Bloem, en Gras
In blijtschap op genomen,
Maer Hymens Toorts die dompten uyt
Sy was vol drucks en tranen,
Want na de Bruyloft heeft de Bruydt
Orpheus gaen vermanen:

[p. 85]

 

Of sy met de Najaden mocht gaen Bloempjes plucken af,

 

Maer, laes! een Slangh lagh in het Gras, die haer den doot-steeck gaf.

 

 

 

Dees haest en droeve doot seer snel

 

Die deed Orpheus quellen,

 

Hy nam terstont sijn soet gespel

 

En daelde na der Hellen,

 

Alwaer hy Proserpina sagh

 

Aen Plutoos zy vol schricken.

 

Daer en scheen geen schaduw' van den dagh

 

Als damp en vlamme-blicken;

 

Hy nam sijn Harp, en speelde een soo soet geneur

 

Dat Pluto selfs in sluymer viel, de Geestjens uyt getreur.

 

 

 

Ach! Pluto; (speeld' hy) dien 't Gebouw

 

Uw's Rijck regeert, als Koningh:

 

Ach! laet mijn Bruyt, mijn waerde Vrouw

[p. 86]

 

Weer uyt u Helsche woningh,

 

Op dat ghy als de Doot my scheyt

 

Ons beyde mooght ontfangen,

 

Wiens Zieltjens in der eeuwigheyt

 

Met vreught sullen verlangen.

 

Van dit Gespeel mocht Pluto, noch zijn Poeserpijn

 

Van tranen haer onthouden schier, maer mosten treurigh zijn.

 

 

 

Den lang-vermoeyden Irion

 

Syn drayent Rat dat stutten,

 

De Nimphen aen haer diepe Bron

 

Vergaten 't Water putten,

 

En Sysiphus ging aen den Bergh

 

Op sijnen Steen wat rusten,

 

En Tantalus (door langh getergh)

 

Vol voerden doen sijn lusten,

[p. 87]

 

En Titius die heeft syn Gieren doen gespeent,

 

Men seyt: als dat de Furien noyt hebben meer gheweent.

 

 

 

Sy deden Euridice voort

 

Wt al de Zieltjes komen,

 

Die uyt des Werelts blijen oort

 

Eerst waren in-genomen,

 

Sy ginck noch manck, door dien 't Serpent

 

Had in haer Hiel gebeten,

 

Sy heeft haer tot Orpheus gewent,

 

En wellekom geheeten:

 

Sy wert hem weer gelevert, maer soo hy omsagh

 

Eer dat hy uyt der Hellen was sy noyt sou sien den Dagh.

 

 

 

Orpheus nam sijn lieve Bruyt,

 

Verhoopte nu syn segen,

 

En gingh de Helsche poorten uyt

 

Door donck're keysel wegen;

[p. 88]

 

Doch door de Liefden sagh hy om,

 

Doen hoorden hy jammerlijck suchten,

 

Een stem riep: ach! mijn Bruydegom

 

Nu moet ick van u vluchten,

 

Hy vloegh rondom, en greep na haer, maer lacy! siet

 

Hy vont niet als de yd'le Locht met jammerlijck verdriet.

 

 

 

Dees tweede Doot die heeft Orphee

 

Sijn Kleeders doen verscheuren:

 

Hy ging, vol drucks, en harten-wee

 

Te rugge-waert met treuren,

 

Hy badt den Poortier Cerb'rus aen

 

Of hy hem weer in wou laten?

 

Maer sijn gebeden en getraen

 

En mochten gantsch niet baten:

 

Hy socht sijn uyt-gangh nae het Tracische gebiedt

 

Beklagde sijn Liefs tweede Doot tot hem de Ziel verliet.