Ruisend valt het graan

Aan de winter
Op de eerste sneeuwdag, in december 1827aant.

Ha, oude kennis! weer in 't land?

Ontzie een koukleum, zo 't kan wezen.

Mijn levenskerfstok geeft u dra

zes kruisen met een krap te lezen.

En deed mijn jeugd, min kil van bloed,

de citersnaar uw roem gewagen,

gij hebt het loon thans in uw hand -

betaal het aan mijn oude dagen:

Een feest vergoe bij 't slot van 't jaar

wat ons zijn aanvang liet verduren.

Moog' door uw hulp de Waterloo

het eind zien van heur avonturen.

Schenk - schenk ons haast dien zoon terug -

de zeeman daar ons hart voor saagde,

toen - menig zwarte stond! - de dood

zo menig dierbaar hoofd belaagde!

Toen 't groeiend ijs het dreigend rif

en de onbetrouwbre luim der winden

de schaar, vermoeid van 't werk des dags,

in banger nacht geen rust liet vinden!

't Zuidwesten vuile op uw bestel

het zeildoek aan de Britse masten

[p. 70]

 

geplant in 't Neerlands zeekasteel

 

dat Soenda's golven sinds omplasten.

 

 

7

Dat ras de loods voor Hollands wal

 

de boeg die huiswaarts ziet, bejegen'!

 

Dan toeft u hier een erekrans

 

als onze zwervling de ouderzegen.