Ruisend valt het graan

In een vriendenrol
1823aant.

Elk zoekt geluk, maar talloos zijn de paden

waarlangs wij zoekend grafwaarts gaan.

De zucht naar goud, naar weeld', naar macht, naar lauwerbladen

kiest onderscheiden baan.

Op ónze weg zweeft, lokkend voor ons henen

der kunsten en der Muzen koor.

Met ons kwam liefde zich als tochtgenoot verenen -

houdt vriendschap 't eigen spoor.

In milde glans ontluikt voor onze treden

een bloei de nijvre plukker waard,

wiens oog niet, afgedwaald, voorbij 't genoeg van heden

op 't veel van morgen staart.

Dat zó - mijn vriend! - dat zó ons heil moog' duren!

Dat ons erkentlijk offer geur',

tot eens de jongste koom' van de ons bescheiden uren,

en de aardse voorhang scheur'!