Ruisend valt het graan

Aan Luna
Na de beschouwing van een luchtsteenaant.

Vrouw Maan! (of moest het jonkvrouw zijn

trots Latmus' wildernissen?)

vrouw Maan! de lamp heeft schijns genoeg,

men kan uw weerschijn missen.

[p. 65]

2

Spaar vrij die ongevergde gunst -

 

dat mals gelonk voor andren.

 

Ik hoor sinds ik uw parten ken

 

niet tot uw medestandren.

 

 

3

Heet dit een vreedzaam hemelbuur

 

naar voeg en plicht bejeegnen

 

wanneer uw moedwil keien gaart

 

die ge op ons erf laat reegnen?

 

 

4

Gij moogt dan mikken - al of niet;

 

een blinde smeet kon raken.

 

En steenproefd weet men hier te land

 

geen vilten hoed te maken.

 

 

5

Kortom, de maat is boordevol.

 

Dit had ik u te melden.

 

Lalande staat als schildwacht uit -

 

nog eens, dan zal 't u gelden!

 

 

6

Hij spreekt, en Po en Rhone zwoegt

 

om luchtballons te weven.

 

Men stormt naar Vlootvoogd Garnerin

 

uit lust van mee te zweven.

 

 

7

Daar schuimt en dampt het zwavelzuur

 

in honderdduizend tonnen!

 

De maanarmee verlaat de grond

 

bij 't buldren der kanonnen.

 

 

8

Zij klimt, zij is het zwerk al door

 

waarin uw Etna's branden,

 

om plotslijk aan de Nectarzee

 

met droge keel te landen.

 

 

[p. 66]

9

Buig, keienraapster, buig de nek,

 

laat straks uw vivat horen;

 

en zet, als wij, de kaars voor 't glas -

 

het vendel op de toren!