Ruisend valt het graan

Aan de eenvoudigheidaant.

Breng mij, zachte eenvoudigheid,
waar de stulp uw schreden beidt,
die de wijnstok half omvangt,
daar de bloeitak over hangt.

Leid mij tot uw klein gezin,
als een trouwe jonger, in;
doe mij, luistrend naar uw mond,
waarheids echte lering kond.

Dat mijn oor geen woest geschal
boven eedlen zang gevall',
noch mijn oog een bont vertoon,
meer dan oudheids zedig schoon.

[p. 53]

4

Waag ik eens de lier te slaan,

 

spoor mij plicht tot handlen aan.

 

Schone nimf! ontsta mij niet,

 

tooi mijn leven en mijn lied.