Gedichten

[p. 133]

Ten geleide van een' haas, aan eenen vriend gezonden, op zijn' verjaardag.
Rhetorijckelijc ghecomponeert, den neghentienden van Wintermaent.

Neemt dees Ghifte, als gheen versmaedere;

't Is een Haesken, ghejaegt met honden snel;

Twee daghen gheleden; verstaedij wel?

Doe de bosschen, ontreet van groen ghebladere,

Ruijschten van winden en reghen fel.

Een paer sijner maeghschap wert mee ghegrepen.

Springoelen en sluperkens, bijster wreet,

En het brackengheslachte, scherp van beet,

[p. 134]

 

Terden hun proije, en janckten en pepen,

 

Als des jaeghers correctie hun swichten deet.

 

 

 

Ook moeste daer struijcklen in sijn bloede

 

Reijnart, die gluijpere, getroffen saen.

 

At hij de hoenderkens onghebraen,

 

Ons Gaerdenier, met grimmigen moede,

 

Wees sijner schalckheijt het danckloon aen.

 

 

 

Maer Ghij, gheseten op den stoel van Justitiën,

 

Bedwingt, in stee, de menschlijcke malitiën.

 

Ghij viert er u jaerghetij met jolijt,

 

Des winters tempeesten en vloen ten spijt.

 

 

 

Treckt vaecken u herte tot melodijen,

 

Ghij hoort er liedekens, waermee u verblijen

 

Berthe of Ulricke, vrientsaemigh en jent;

 

En 's werelts beroeringhe turbeert u een twent!

 

 

[p. 135]

 

Reckt langhe noch, onghestoort van sinnen,

 

Het draedeken dat u de Parcen spinnen.

 

Weest noch op u leste jaerdaghsfeest

 

Ghesont van maeghe en verfraeijt van gheest.

‘Van een - Goubloemken^(*) uit jonsten ‘reijn

Neemt dit in dancke verstandighe sinnen,

Al ist ghestelt, slechtelijc na der konsten ‘treijn,

Vrientschap heeft alzulcx doen beginnen.’

Van Ghistele. De 12 Boeken Aeneas,

ghenaemt int Latijn Aeneidos. 1609.

(*) Zie de Noot, onder aan Bldz. 125 van het Eerste Stuk.