Gedichten

[p. 94]

Zefir en Chloris^(*).

Lag het Koeltje sluimrend neêr,

Bij den gloed der middagstralen,
't Avendlied der nachtegalen

Wekt den slaper weêr.

Vrolijk wiegt zich de elzenkruin;

Zilvren glinster tooit de abeelen,
Als zijn donzen wiekjes spelen,

Boven 't scheemrig duin.

O, hoe geurt het van rondom;

Waar zijn vlugt in 't bosch blijft hangen!
Chloris lokt, vol zoet verlangen,

Haren Bruidegom.

(*) De Bloemgodin.

[p. 95]

 

Zie, daar zweeft hij 't loover uit!

 

Door de struiken afgezegen,

 

Plengt hij dartiend bloesemregen

 

In den schoot der Bruid.

1814.