Het lust-hof der zielen, beplant met verscheiden soorten van geestelijke gezangen

[p. 466]

Van de blijdschap des heiligen Geests, ende dat zy
de blijdschap deezer Weereld te booven gaat.

Op de wijze: Heil-gierig Mensch. Ofte:
O slaap! O zoete slaap! &c.

1. HEt hoogste goed in deezen leeven,
Dat hier Gods vrienden werd gegeeven,

Dat is in zijnen Geest

Te houden feest,

En te zijn verheugd,

Met een zoet vreugd,

En te zijn verheugd van binnen,
Vervuld met Goddelijker minne.
2. Al-tijd verheugd in God te weezen
Is een gebod, alzoo wy leezen:

Maar hoe kan hy al-tijd

Weezen verblijd,

Die noch zoekt vermaak

In een aardze zaak,

Die noch zoekt vermaak te pleegen,
Daar de natuur is toe-geneegen?
3. 't Is vreugd: maar die in haar geen duur-heeft,
Want neemt men wech het beeld,

Daar lust in speeld,

Vreugde is ten end,

Wech is 't fondament,

Vreugde is ten end; gekoomen,

Men mag die vreugd geen vreugde noemen
4. Maar die bevrijd van alle lusten,

[p. 467]

 

In God alleen kan lieflijk rusten,

 

Die midden in 't verdriet,

 

Blijdschap geniet,

 

D' uiterlijke Mensch

 

Zijnde teegen wensch,

 

D' uiterlijke Mensch in 't lijden,

 

't Gemoed in-wendig kan verblijden.

 

5. De vreugd des Geests, het pand der vroomen

 

Werd door geen Creatuur benoomen,

 

In God die eeuwig is

 

Staan zy gewis,

 

Die haar aldermeest

 

In lijdens tempeest,

 

Die haar aldermeest kan baaten,

 

Als zy van alles zijn verlaaten.

 

6. Den druk, die tijdelijk en licht is,

 

Brengt heerlijkheid, die vol gewicht is,

 

Hen die aanschouwen maar

 

Op 't onzichtbaar,

 

Al wat het hier geschiet,

 

Dat en raakt haar niet,

 

Al wat hier geschied op aarde,

 

Dat is by haar van kleinder waarden.

 

7. Waar God zijn liefd' heeft in-gegooten,

 

Heeft Mensch hem zelven uit-geslooten,

 

Hy heeft al-tijd hoe 't gaat,

 

Profijt en baat,

 

Die gerust en stil,

 

Wil dat Goode wil,

 

Die gerust en stil kan lijden,

 

Die zal altijd in God verblijden.

          J.Pr.S.