Vrouwelick cieraet van Sint' Agnes versmaedt
(1622)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
AuteursrechtvrijZeventiende Gedicht.Agnes begraven wezende aende Nomentaensche weg: Ende de Gelovige naer ouder manieren, op haer Graf vernachtende, werden onverziens vande ongelovige overvallen ende verjaeghdt: VVtgenomen de H. Maged Emmerentiana, int beginsel haers levens Medezuigeling, ende naderhand Speelgenoodt van S. Agnes. De welcke, ter wiil d'andere verlopen, uit iver des Geloofs, alleen stede houdende, aldaer op de plaets gestenigt, wezende noch Catechuim in haer bloed gedoopt, ende beneffens Sinte Agnes begraven werdt. God straft op staende voet de Ongelovigen met blicksem uitte lucht. Ende Agnes vertroost haer vrinden, hen verschinende den achtsten nacht int Gezelschap van een deel Zalige ende Hemelsche Maegden.
Zulcks dat hier wel te recht met een geliicke kelckGa naar margenoot+
Den Bruidegom beschenckt een Maegd, die van een melck
| |
[pagina 144]
| |
Te zamen met de dees gezogen, nae twee dagen
Tot een geliicke Croon ten Hemel werdt gedragen.
Want als des Heeren Bruid, nu nae d'onrechte straf,
Aent Nomentaensche pad geleit is in een graf;
En daer van nacht te nacht, naer Christenen manieren,
'Tgelovige geslaght de wachten komen vieren:
Zoo beurdt het dat daer op' bi tHeidensche gespuis
Genomen acht, uit haet vant Nazareensche Cruis,
Het Christelick gemeent bi nacht werdt overlopen.
De maegd oock mette rest: die al hoe wel te doopen
Noch is, al even wel van liefde alles maets
Vergeten, wil haer niet verroeren van de plaets.
Maer als de reste wiickt, zoo bliift z' alleen daer leggen.
Jae durft met kloucke moed weerspreecken en weerzeggen
Het Heidensche geweld, bi nae op dees manier:
Ga naar margenoot+Wel waer toe dus gequeldt? waerom dit groot getier
Bedreven in de nacht, op hen, die als int midden
Van u en van den Heer gesteldt, uw quaed verbidden?
Hoe lang zal u 'tverstand toch bliven dus verblindt?
De harten dus verstockt, de hoofden dus ontzindt?
Dat ghi lui tot verweer van Blocken en van Steenen,
Neemt leven, goed, end' eer aen d'arme Nazareenen!
Ga naar margenoot+Dus roupt de dienstmaegt Goods, ter wiil de rest verloopt.
Waer over zi weerom gesteenigt, en gedoopt
Werdt in haer eigen bloed; en 'snachts daer aen begraven
Beneffens haer Gespeel: Met wien zi in de gaven
Gaet deilen van den Throon: Om zoo z' hier siin geweest,
Te zaemen in het zog van Lichchaem end' van geest,
In leven, end' in dood, in graf end' al de reste,
Alsoo oock mogen siin te zaemen in het beste.
Het bliickt oock metter daed aen twederlei geval:
End' eerstlick aen de straf vant heidensche getal.
Daer van het meerendeel door blicksem en door donder.
Geschoten uitte lucht, gezonden werdt naer onder
Het diepste van de Stijx, om door alzulcken straf
Voordaen te laeten vri de waeckers van het graf.
| |
[pagina 145]
| |
Ten tweeden niettemin aen't Hemelsche verschinen:
Want op den achtsten nacht nae haer gelede pinenGa naar margenoot+
Ter wiil de vrinden vast, versmadende de vaeck
Gezeten op het graf met Christelicke waeck,
Het Godelieve Liick van 'tmaegdeken vereeren;
Soo zienze metter haest de Schauwen zich bekeren,
In tdickste van de nacht, tot een te claeren Licht.
Het Aerdriick werdt Verguldt, de duisternis gezwicht
Met al veel schoonder glans als oit Aurora daegde
En beurend' het gezigt ondeckenze van Maegden
Een loffelick getal, heel Hemelsch gelevreidt.
Geliick als een Slagoord geschicktlick werdt geleidt,
Zoo dunckt hem min noch meer dat deze oock marcheren.
Behalven dat zal hier geen ander slag van kle'eren
En zien als van Satiin geblomt met geeluw Goud.
Int middel gaet een Maegd van dertien Jaeren oud,Ga naar margenoot+
Die hen noch efter schiint aen d'ommetreck van't wezen
Haer bloedt verwant te siin: hoe wel zoo uitgelezen
Van verruw en van gezigt, dat zi veel eer geliickt
Een zon wanneerze nu eerst boven: d'aerde striickt
Als een geschapen mensch: Den Rock is haer geweven
Van stof, daer van de maen en sterren siin gedreven.
Het haer is niet dan Goud, het hoofd niet dan gesteent:
De Paerlen die de hand des Bruigoms heeft verleendt
Ziin Bruid te weder zi aent zachtste van haer ooren,
Zoo helder dat daer op 'tgezigt heel werdt verloren.
Maer o! De Sizerant vant Hemelsche Corael,
Ciraet van haeren hals, en is toch met geen tael,
En is toch met geen hart, te dencken of te spreecken.
'Ken wil achten dat die baeg de Maged tot een teecken
Gegundt is van de, piin gereickt is van de wee
Die zi in haeren hals droug door de leste snee.
Men ziet haer aende hand twee zuiverste Juweelen.
Int alder fiinste Goud, staen branden en staen speelen:
Zoo dat daer aen wel bliickt aen wien ze is getrouwt.
Het middel van haer pruick vercierdt een Amaroud
| |
[pagina 146]
| |
Maer van alzulcken priis, dat nau de Seraphinnen,
Wanneer ze hem aenzien, ziin waerde en verzinnen,
De hand is haer gepalmt, end' eindelick het hoofd,
Om dat het voor den naem haers Bruigoms wierdt geklooft,
Zoo cierelick gekranst met Lelien en Rozen,
Diet kostelick gesteent zoo hier zoo daer verpozen,
Dat als ghi die maer zaegt zoudt dutten wel te pas,
Wat kostelicker waer, 'tgesteente of t'gewas
De rest is anders niet als om gehange schatten
Van bagen, die alhier geen Juvelier kan vatten,
Geens Prins noch geen Princes ter werelt kan verstaen.
En dit is haer gewaed. Ter ziden heeft ze gaen
Een maecksel van eenGa naar margenoot† Lam maer wel zoo wit van vlieze
Dat d'alderwitste sneeuw haer witheid zou verlieze,
Waert zaecke datze maer daer bi geleecken wierdt.
Aen d'ander zi gaet haer een Maegd die oock vercierdt
Wel kostelicken is, doch zoo dat zi deGa naar margenootf Bagen
Van steenen, op het hoofd wat grooter schiindt te dragen,
Daert vordere behang haer Speel-genoodt ontwiickt.
Ter wiil dat deze Tocht voor bi de vrinden striickt,
Zoo bliift de Maged staen; end' hebbende gebede
De rest een weinig tiids met haer te houden stede,
Ga naar margenoot+ Spreeckt: Vrinden, wie ghi siit, ziet dat ghi u wel wacht
Te schreijen om miin dood, met een alzulcken klagt
Als of ick zoomen meind, ellendig waer gesturven.
Och neen! ten is zoo niet: Maer heb, God lof, verwurven
Met all' die ghi hier ziet, van't Hemelsche gestoelt
Een al te hoogen plaets. Hier wert mi nu verkoeldt
De hette van den brand, daer mi niet lang geleden
De wereld mette hel en zonde me'e bestreden.
Ick zie den geenen nu daer Ick in was gedoopt.
Ick heb nu het genot daer ick nae heb gehoopt:
Kom-hels nu wang aen wang, met lust van all' miin zinnen,
Miin Bruigom die 'ck alhier getracht heb te beminnen.
Verbliidt u dan met mi, ist dat ghi mi bezucht.
En hier mee trecken zi, weer nae de hoogste lucht;
| |
[pagina 147]
| |
Naelatende een Reuck zoo daenig, dat geen blommen
Geen Muscus, geen Civet, geen Arabiersche gommen
Die kunnen komen nae.
|
|