Vrouwelick cieraet van Sint' Agnes versmaedt
(1622)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
AuteursrechtvrijUiifde Ghedicht.Zevende Reden: Dat de Vrouwen met een drouvig ofte te minsten een zeedig gewaed behooren te verzoenen ende te boeten het Scandael van Eva haer Eerste Moeder. Hier werdt bigevougdt voor't Achtste Argument; dat de Bizonderste Iuweelen, dat is, de Paerlen, zee-gewassen siin, ende niet dan klieren ofte wratten van Oesters. Ende sommige Gesteenten, die de wereld groot acht, gevonden werden inde Hoofden vande Draecken ende Serpenten. Ende overzulcks onwaerdig van een God-vrezende Vrouw gedragen te werden.
GEsticht? met goede re'en: Naedien wi met ons leve,Ga naar margenoot+
Ziin schuldig te voldoen het schennis daer ons Eve
De wereld me'e gebracht heeft tot alzulcken val.
Ei lacen! twas een vrouw die dit ellendig dal
Vervult heeft met geschrei, van tranen heeft doen stroomen.
Door haer is alle plaeg, door haer is bi gekomen
Dat ghi lui, als ghi baerdt noch baerdt met zulcken smart;Ga naar margenoot+
Jae 'tmannelicke Jock zoo kunstig en zoo hard,
Als ghiit wel dick gevoeldt, moet dragen op de schoeren
Ten lust u nauw de leen somwilen te verroeren
| |
[pagina 90]
| |
Door d'opgheleide boet vant pinelicke Echt,
En zuldi dan voor goed niet kennen het gerecht
Des Hemels over u int dragen van uw kleren?
Het vrouw mensch stondt beschaemt tot dat de hand des heeren
Haer deckte uit genad met eenGa naar margenoots gewolde vacht.
Voorwaer nae zulcken schae noch alte hoogen dragt.
'Ken magt ontkennen niet, dit siin de beste naemen,
Die alle Vrouwen nu door deze Vrou betaemen:
Wi siin des Duivels deur De oorspronck vande zond:
Wi siin de eerste scheur vant Goddelick verbond:
De spinsters van de Dood, de schensters van het leven.
Wi hebben 'zwart Regael het man-hoofd eerst gegeven
Te steecken in de mond, te zwelgen in de borst.
Wi hebben, die 'tSerpent oock zelver niet en dorst
Bevechten met geweld, met onze tong bekropen.
Wi hebben 'tGoddelick Beeldt met peck en teer bedropen.
Om ons end onze schuld, 'kwil zeggen om de dood,
Most hi diet al vervult verlaten 'sVadersschoot
Tot dat hi aen een hout genaegeldt was versturven.
En siin wi dan zoo stout noch efter dat wi durven
Pareren deze pruick, bestriicken deze mond,
Die van zoo hoogen struick tot een zoo diepen grond
De Wereld heeft gesmackt vant eewige bederven?
Zegt eens of deze Vrouw, daer van wi luiden Erven
Toch siin zoo veel wi siin, noch huiden waer te liif
En dat, geliick als nu, DeGa naar margenoott Seres tot geriif
Van d'ongetoomde pracht haer zi van boomen wonnen;
DeGa naar margenootv Milesiins haer wol met fine handen sponnen,
EnGa naar margenootw Phrijgia de dra'en geweven op het touw
Van Babylon met Goud verhoogde op de vouw:
Waert dat de Riicke Stad vanGa naar margenootx Tijrus haer Scharlaken,
Dat Ormus ziin gesteent en d'Indiaensche Baecken
Haer Paerlen zonden af, en Saba 'tzoetste gom,
Of oock de geile lust vraeg Ick van deze blom
Verslingerdt zoo ze leit, haer noch wel uit zou strecken
Zoo verr' dat z'hier van iet aent luf zou durven trecken?
| |
[pagina 91]
| |
Ick mein voorzeecker neen; maer eer, dat d'Arme vrouw,
Naer eisch van alle reen, het hoofd neer buigen zou
Tot in haer diepste schoot behangen met haer vachten,
En roupen: Houdt u laeg, miin Dochters, wilt niet slachten
uw Moeder, wat ghi doedt. Bockt, bockt de iele kruin,
Op dat ghi weer vergoedt het geen ick in den Tuin
Van Eden heb verbeurdt. Dus zou onz' Moeder roupen
Tot ons, ick weet het wel; als die nu nae't besnoupen
Des doodtelicke vruchts, en ist niet meer verstands,
Te minste meerder vrees voor haer en voor haer mans
Behoudenis aen ziel en lichchaem zou bewizen:
Nu wie is weer zoo slecht die met zoo diere prizen
Van paerlen, aen den hals of t'een en 'tander oorGa naar margenoot+
Gaen proncken wil, ter wiil de paerlen, nae ick hoor,
Niet anders siin als sliim van d'alder vuilste vissen:
In welcke de natuir bi wilen komt te missen,
En wel tot grote smart, eilacen! van het dier
Te baeren een fatçoen van een verharde klier.
Dit wordt bi ons geschat dit geven wi de waerde
Als van het dierste pand en triickste van de aerde,
Daert anders niet en is als tvuilste van de zee.
Zoo dat een Reine Vrouw oock niet de slimste ste'e
Haers lichaem aen dit goed behoorde in te ruimen;
Naedien dat Venus oock gezeidt werdt uit deGa naar margenooty schuimen
Wel eer gebaerdt te siin vant Oceaensche nat;
En deze als parti van dit besluimde vat
Met reden al haer stof wel schuldig is te haten.
Maer wat? (ist immers waer 'tgeen ick heb hooren praten
Miin leven meer als eens, en dickwils heb gelooft)
Dat d'alder dierste steen gevonden in het hoofd
Werdt van een ouden draeck wanneerment komt te splitenGa naar margenoot+
En daer van voeren zou den naem van Draconiten
Voorwaer is dit alzoo, zoo heeft een Christen Wiif
Geen ding zoo zeer van noo dan dat zi oock aent liif
Dus-daenigen Juweel in alderlei manieren
Bekome, om haer 'thooft vant draecken hoofd te cieren.
| |
[pagina 92]
| |
Want wie weet of aldus het listige Serpent
Te eer door haer gewigt vertreden en geschendt
Zal werden, als zi eerst van hem, en nae ziin wetten
Ga naar margenoot+Gecierdt, hem tharde hoofd te zwaerder zal verpletten?
Dan dit si ver van daer. ghi hoordt wel dat ick jock.
Veel eer zou haer den draeck zelfs als ziin eigen brock
Verslicken, nae de mael hem van den Heer gegeven
Ga naar margenoot+De magt is om van aerd en dreck te mogen leven.
Geliick met dit cieraet haer een alzulcken Vrouw,
Veel meer als metter daet te siin betoonen zou.
|
|