Hemelryck dat is Lof-sangh van 't Rijcke der hemelen
(1621)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij'twelck eertijds beweeght heeft Adrianum rechter van Nicomedien tot het gheloof ende martyrie ons' Heeren Iesv Christi
[pagina 94]
| |
Vierentwintichste Ghedicht.Natalia Huys-vrouvve Adriani, gaet opte ontfangen tijdinge haeren Man vinden, geluck vvenschen ende verstercken, aen d'een syde metten Rijcdom vande Graty Godts, Ende aen d'andere mette ydelheydt vande VVereldt ende van alle tgeene daer in is. Vertroost sijn laete bekeeringhe, ende beveelt hem inde toesight van d'andere Martelaeren. Zy doet den Heer Griffier wel heuselijcken scheyen;
En gaet van stonden aen haer beesighlijck bereyen
Om met een blyden Geest, soo jeughdigh alsze can,
Te bieden veel gelucks aen haer ghewonnen Man:
Die zy in't diep ghiool met yser vindt beladen,
Gestrect ter aerden neer. Wat onversien genaede,
Roupt zy, mijn Liefste Man! wat onverwachte deugt!
Mijn siel maect groot den Heer; mijn Geest blijft heel verheugt.
O alderblijtste nacht! wat scheelt ghy byde morgen?
Hoe hebdy my versacht mijn anxten, en mijn sorgen,
Mijn Iammer mijn gevaer? dit is de Goedtheyt Godts,
Die my een Martelaer, Geeft voor een Kindt des Doodts.
Drie dubbelt saligh Mensch! compt laet mijn dese banden
Die boven alle wensch vercieren uwe Handen
Omhelsen een voor een. Mijn alder liefsten vrindt,
Hoe compdy aen't geluck, te wesen Godes Kindt,
Die noch syn vyandt waert, wanneer ghy van mijn scheyde?
O ongemeten goedt! u Ouders, gheen van beyde,
| |
[pagina 95]
| |
En lieten u dit nae, wie datz' oock zyn geweest.
'Ten is niet dan genae, 'tis niet dan Godes Geest,
Die aen u heeft ontdect de schuyl-plaets van sijn schatten:
Iae maght en wil verstrect om die te mogen vatten.
Och! houdtze toch wel vast, en laetze nimmermeer:
Het is de rijxste waer, 'tis d'alderhooghste eer,
Die Man becommen kan: het sijn de soetste weelden.
De rest is niet dan Ga naar margenoottroock, dan schaduwen en beelden;
Iae met een woort geseyt, wanneermen't wel besiet
Met rijp en goedt bescheyt, een schoone witte niet.
Het moet al blyven hier, 'tis rijcdom 'tsyn wellusten.
Men heeft ooc noyt Ga naar margenootvgehoort dat yemandt hier door blusten,
Wanneer hy in misdaedt gescheyden was van hier,
Tot synder sielen baet een vonckgien van sijn vier.
De doodt die gaet het al vermengen en gelijcken,
'Tis schop 'tis Coninx stock, 'tsyn Armen het sijn Rijcken.
Den Rechter die daer wijst, en neempt daer gans geen acht
Op't gundt de werelt prijst, op goedt, op groote macht.
De Princen moeten hier haer Goudt, haer Croonen laeten:
Zy comen daer alleen; geen Eelen geen Soldaten
Geen Heyer tocht altoos werdt daer gelaten toe;
Geen Voorspraeck nochte Soos. Helas! hoe sal te moe
Daer sijn een naecte siel, wanneer zy werdt bevonde
Te brengen hier van daen niet anders als de sonde?
Van al de reste bloot, den Coninck van sijn staet,
De Coopman van sijn goedt, de wijse van sijn raedt,
Hoe seer z'oock syn bedrouft, wan-hoopigh en verbolgen:
Want daer sal anders niet als goede Ga naar margenootwwercken volgen.
Al 'tander blyft om laegh. Het landt is veel te swaer,
De wellust veel te vuyl, het geldt is daer geen waer.
| |
[pagina 96]
| |
De wercken syn't alleen, die daer den Heer sal loonen,
De deught en anders gheen, die Godt aldaer sal Croonen.
Tis waer ghy compt al spae en volle laet te werck;
Dan weer door Godts Genae gelijck ons leert syn Kerck,
Werdt een gelijcke Munt, hem die ter Ga naar margenootxelfster uyren
Gecomen is gegunt, als hy maer blijft geduyren,
En met syn goede wil 'tverloop des tijdts vervult.
Want min of meer alst Goudt het yser hier verguldt,
Ga naar margenoot+Soo kan de Liefde Godts oock een geringe saecke,
Al waert in d'uyr des Doodts den Hemel waerdigh maecken.
Spoeyt u wat als een Man, ghy sult op Godes woordt,
Dat nimmer feylen kan, wel crygen noch de Poort;
Al ist dat ghy wat laet sydt op de weght geslagen.
Den Heer sal onderweegh u wesen tot een wagen,
Syn graty tot een Ros: soo dat ghy noch by tijdts
Wel binnen comen sult. Des moet u weynigh strijdts,
(Oft u den Heer toe liet op wegh te weder varen)
In gheen manieren niet verschricken of beswaren.
De Croon is veel te rijck, te groot is 'thooghste goedt;
Wel waerdigh seeckerlijck, waer voor ghy ooc uw' bloet,
Ten lesten droppel toe, vrymoedigh mooght vergieten.
Ick weet 'ten sal u nu noch nimmermeer verdrieten.
En laet u dan gheen pley, of gheen bebloede banck
Toch wesen tot geschrey; Maer wel tot lof en danck;
Gelijckze zyn geweest aen dese vrome helden:
Op dat den Heer u pijn met henluy magh vergelden.
En ghy, O vrienden Godts, wiens boeyen ick omhels
Gedenct toch bidd' ick u mijns Mans, uws meegesels,
Iae selver oock uws Kindts: ghy hebt hem toch gewonnen.
Dan doch alsoo syn strijdt noch nauw en is begonnen,
| |
[pagina 97]
| |
Soo houdt toch 'tgunstigh oogh geslagen op u Kindt:
Op dat hy die door u nu heylighlijck begindt,
Door u en oock met u, magh salighlijck vol-enden.
Nu sal ick mijn gerust weerom te huyswaert wenden,
Ter tijdt en wylen toe den Heer u van sijn Throon,
Sal roupen totte gift van 'sHemels-rijcke Croon.
Dan wil ick O mijn Man, dat ghy mijn sult ontbieden,
Eer ghy door Godes gunst de stricken sult ontvlieden
De stricken vande Hel, en vande tweede Doodt.
Hier mee scheyt zy van daer, verblydt in haere schoot
Met Goddelijcke vreugt, die ghy met al u cloven,
Met hacken en met slaen haer niet en sult beroven.
|
|