Hemelryck dat is Lof-sangh van 't Rijcke der hemelen
(1621)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij'twelck eertijds beweeght heeft Adrianum rechter van Nicomedien tot het gheloof ende martyrie ons' Heeren Iesv Christi
[pagina 91]
| |
en kan te vvijcken vant gheloof, Soo sendt hy hem vvederomme dervvaerts gevangen ende ghebonden. Middeler tijdt draegt de Griffier de tijdinghe aen sijn Huysvrouvv' seer vervvondert in't langh ende laet uytblijven van haeren Man. Daer mee soo gaet hy deur. Maer d'andere veel stercker,
Begeeft sich int getreur, int middel vande Kercker,
Iae sellifs van het bloedt: 'twelck sijn gebedt opstijgt
En inde plaets van Ga naar margenootswraeck, voor hem genae verkrijght.
De schrijver seer verbaest, beroert in al sijn sinnen,
Gaet u met grooten haest, voor eerst O Keyser vinnen.
Ghy doet hem goedt onthael, en wilt van stonden aen,
Met sonderling verhael, op't nauwst van hem verstaen,
Hoe dat al is geluct de saeck der Martelaren?
Hy doedt van stuck te stuck, van al sijn wedervaren
V duydelijck bescheyt: Als dat zy niet alleen
Naet uytgherecte Lijf, en lang gepijnde Leen,
En syn by't waer Gheloof van Nazareth gebleven;
Maer dat den Rechter selfs het Galileesche Leven
Oock aengenomen heeft. En dat met sulcken raedt,
Soo rijp soo wel bedacht, dat hy ter verscher daedt
Syn Rechter-stoel geruympt heeft daer hy was geseten,
Syn roode Roe versmact, syn Tabbaert neergesmeten,
De Bylen selver mee en 'tRechtelijcke swaerdt:
Iae voorden heelen hoop volmondigh uyt verclaert;
Dat hy misdadigh was van haer bebloede wonden.
Hoe dat hy met berou van sijn bedreven sonden,
Hen weerom een voor een gevallen is te voet,
Omhelst heeft haere leen, gelict haer roode bloedt:
| |
[pagina 92]
| |
Met meenigh om alsoo 'tgundt dat hy heeft misdreven
Te soenen met syn doodt, te boeten met syn leven.
Wel ongeluckigh Prins hoe smaect u dit relaes?
Recht als een dullen sot, als een ontsinnigh dwaes,
Die syn ontstelt gemoedt onmachtigh is te dwingen,
Soo suldy arrem bloedt schier uyt u selven springen.
Ghy bleyct, ghy bloost, ghy schuymt; 'thaer rijst u overendt;
Soo dat het nau en scheelt dat ghy u selven schendt.
Nu slaet ghy op't Bufet, nu sit ghy weer te peysen,
Nu gaet ghy door't Salet, vijf ses verscheyde reysen
Stilswijgent ghins en weer, ter tijdt en wylen toe,
Dat ghy ten deel van slaen, ten deel van stampen moe,
Als een verwoeste Stier voor d'hersenen geslegen,
Hem vraegt op u manier: of hy de saeck te deegen
Gevat heeft en verstaen? of hy oock wel gewis
Van Naem en van Persoon des Mans verseeckert is?
Hy andtwoordt u weerom; de saeck seer wel te weten,
Als dat het is de Man die altijdt heeft geseten
Als Rechter in uw' Stoel; die u als trouste vriendt,
In al dit groot gewoel, op Christum heeft gedient:
Die op den dagh van heen noch drientwintigh Mannen,
All' tsamen een voor een heeft inde pley doen spannen,
Doen trecken en doen slaen tot stervens toe bynae.
En dat noch vaster gaet, hy die van Adria
Den Naem te voeren plagh, want tot een secker teycken
Dat hy hem by geschrift gebeden heeft te reycken
Syn uytgedructen Naem aen u in eygen Handt.
Hier springt ghy toch te seer van tooren uyt den Bandt.
Ghy laet op staende voet, hem uyt de Kercker halen,
Vervlouct syn schuldigh bloedt voor Hel voor altemaele
| |
[pagina 93]
| |
Dat daer in krielt of cruypt; versweert de Christen sect,
Die u van daegh te daegh uw' vrinden dus ontrect.
Maer leyder arme Mensch! wat ghy sult doen of laten,
Hoe dat ghy vloect en sweert, hoe schoon ghy weer sult praten
Wat straf dat ghy hem dreygt, wat pijnbanck, wat torment,
Syn hert blijft ongeneygt, 'tgeloof blijft ongeschent.
Tot dat g'hem nu weerom, wel duysent mael verswooren,
Int diepste vande Nacht, doedt brengen inden Tooren.
Dan wel soo vast geboeyt, met stael soo overlaen,
Dat hy van't swaer gewight, nauw' over straet kan gaen.
Ter wijl hy dan geleydt daer werdt naer u believen,
Vervought sich de Griffier sijn aengenomen brieven
Te dragen aen sijn Vrouw: verwondert al te seer
Wat datter is te doen, en waer haer Man, mijn Heer
Den Rechter inde Nacht soo langh magh achter blijven.
Nu voelt zy 'teen gedacht, nu 'tander weer om drijven
Door haer bedroufden sin. Nu dunct haer het geschrey
Van d'uytvercoren Godts te hooren aende pley.
Nu dunct z'haer Man te sien hoe dat hy uyt doet recken
Hun leeden opte banck; en nu weer souct te trecken
Haer ongequetst gemoedt (tot aengenaemer roof
Als hem wel is haer bloedt) vant Christelijck Geloof.
Dus woelt het heyligh Wijf, en dus werdt haer van binnen
Vertrocken siel en Lijf; tot dat d'ontroerde sinnen
Door d'onverwachte tyngh weer comen op haer stel.
Zy weet doch niettemin haer aengesicht soo wel
Te setten op de maet, te vougen naede reeden;
Dat noch aen haer gelaet, aen woorden, noch aen zeeden,
Den schrijver mercken kan hoe dat zy is gesint,
Of wat dat zy hier is, meer vreest of meer bemindt.
|
|