|
| |
| |
| |
Tweentwintichste Ghedicht.
Adrianus versouct vanden Griffier dese blijde tijdinge te vvillen brengen aen Natalia sijn gheloovighe Huysvrouvv' vande vvelcke hy verhaelt den hertsvveer, die sy tot dier tijdt toe ghemaect heeft in sijn Ampt ende ongheloovigheydt. Ende met vvat bevveeghelijcke vvoorden, sy hem noch ten selven dage heeft bejegent. Neempt eyntelijcken oorlof vanden Griffier.
En ghy sult Heer Griffier
(Indien ghy't doch met mijn onwilligh sydt te wagen)
De saecken soose syn, den Keyser overdragen.
Maer O! mijn beste vrindt, daer is noch maer een dingh,
'Twelck ick van u begeer: als dat ghy dese tingh
Sult brengen aen mijn Vrouw'. Neen, neen en wilt niet schromen:
Ten sal haer tot geen rouw' maer al te wel gecomen,
En al te waerdigh zyn. Hoe dick heeft my dat Wijf
Gevallen om den Hals, gehangen om het Lijf?
Dat ick toch eens wou sien 'tbedrogh van onse Goden,
Dat ick een staecken sou, dit Moorden en dit Dooden,
Dit sieden en dit braen vant Heyligh Christen Bloedt.
Niet langer als van dagh viel zy my noch te voet,
Ter wijl zy voor mijn deur de Dienaers sagh met pijlen,
Met rechtelijcke roen, en Officiere-bijlen
Verwachten naer mijn compst. Waer uyt de goede Vrouw'
Wel licht bevroeden const, wat daer nae volgen sou.
| |
| |
Zy viel op bey haer Knyen ter aerden neer ghebogen;
Daer lagh zy als voor doodt, met haer besturven oogen.
Och, hoe verdriet het my! Ick beurden haer, tis waer,
Tot driemael over endt, maer 'twas weer even naer.
Tot driemael stondtse op, tot driemael vielse weder.
Den aessem quam weerom, maer seegh weer t'elcken needer;
Verbleyct van haer coleur, berooft van al haer roodt.
Tot dat z'een weynich weer becomen in mijn schoot
Met eeck en specery, en met mijn schoone woorden,
Sprack: O mijn Liefste Man! En sal dan nu dit moorden
Van d'alderliefsten Godts, niet comen eens ten endt?
O Man! O Kindt des Doodts! hadd' ick u noydt gekendt
Ghy wist wel wien ick was, hadt ghy my toch gelaten.
O Vooghden van geweldt, wat salt u cunnen baten
Dat ghy tot sulcken echt, helas! mijn hebt gepraempt?
'Tis cracht ten is geen recht; g'hebt reden dat gh'u schaempt
Maer ghy noch aldermeest, maer ghy, maer ghy bysonder
Mijn alderliefste Man: voorwaer 'tis meer als wonder,
Dat u 'tversteende Hert niet alle uyrs en berst,
Als ghy met sulcken smert het mijne soo verperst.
Verperst, onsaligh mensch! wat noot waert mocht het breecken?
Is dit uw' schoon gelaet, uw' vleyen uw' smeecken,
Dat ghy de Christen schaer, die eens met mijn gelooft,
Verslict met huyt met haer, van goedt en leven rooft,
Te vier te swaert vermoort? voorwaer is dit de liefde,
Die my so dick uw' woordt, uw' pen so dickmael briefde?
En wat bemindt gh'in mijn? ist Christendom misdaedt,
Soo wil ick oock met pijn gestraft syn van mijn quaedt.
Laet ick de eerste syn, doet mijn voor heenen leyen:
Beprouft aen mijn uw' banck, uw' roeden en uw' pleyen.
| |
| |
Dit sal mijn liever syn als oydt uw' Bruylofs-Bedt.
En seecker 'tis wel reen, dat nae des Keysers Wet,
Vw' Huysvrou aldereerst, de straffen sal verdragen.
Dat sal den Keyser seer, lae 'theele rijck behagen;
En u een voordeel syn tot meer en hooger staet.
Maer neen, mijn lieven Man, al ist dat ick dus praet,
Soo is nochtans mijn wil, mijn sin, en mijn begheeren,
Dat ghy ten lange lest u toch eens wilt bekeeren;
Oft immers met uw' Ampt, uw' wreetheyt toch bedaert.
Ick bidt u andermael (en viel met een ter aerdt)
Niet door't bebloede Cruys, daer aen hem deede recken
Den grooten Soone Godts, want hier soud' ghy mee gecken,
Gelijck ghy pleegt te doen; maer liever door al 'tgheen,
Dat meest vermurwen kan de Marmer en de steen
Van uw' vervroren hert. Ick bidt door dese handen,
Die ghy hier siet beclemt; en weeroom door de panden
Van ons gemeene Bedt. Ey! sietze toch eens aen;
Hoe datse metten rouw' haers Moeders syn begaen.
Tis waer z'en spreecken niet, maer hoortze eens versuchten.
Laet u bewegen noch door d'ongebore vruchten,
Daer ghy door dit verdriet een oorsaeck van soudt sijn,
Dat zy of heel te niet, of inde stoel van pijn,
Eer hen ter halver smert het leven waer geboren,
Door mijn vercrompen hert u souden gaen verloren,
En Ick met hen gelijck. Dit sou by avontuyr,
Als een tweedubbelt Lijck, u vallen veel te suyr.
Nu laet u dit geschrey, de vloedt van dese tranen,
Daer ghy mijn oogen bey, soo bitter in siet banen,
Vw' ongevoelick hert wat raecken voor het lest.
Dus sprack de waerde Vrou: End' ick bedurve pest,
| |
| |
Naer dat ick haer een wijl beveynst had sitten vleyen,
Ginck ick ter smuyck van daer en liet haer leggen schreyen.
Maer haer betraendt gesight, dat by mijn was versmaet,
En is haer daerom niet gebleven sonder baet.
Den Hemel heeft gesien haer twee betraende oogen.
Ghy sult haer nu gaen bien een dwael om die te droogen.
Doch recht maer als een boo, al sydt ghy vry wat groot:
Den Heer die sendtze haer, gheeft ghyz' haer inde schoot.
Op datse t'heyligh nat daer meede uyt magh oosen,
En nu van schreyen mat haer selven wat verpoosen.
Och sonder twijffel Iae. 'Tis haer bedroufden Geest,
Haer tranen, haer gebedt, dat my hier is geweest
By Godts Bermhertigheyt de oorsaeck van genaede.
Maer nu, mijn Heer mijn vrindt, het werdt voordaen te spade.
Gaet, gaet ter goeder uyr, volbrengt mijn leste wil;
Ter wijl ick mijn bedenck, hoe ick best soen en stil
Den alderhooghsten Godt, voor mijn scherlaecken sonden:
Voor eerst met my gebedt, en daer nae met mijn wonden.
Krijgh ick de hant op't hooft, voor Godes hooge Throon.
Sal ick u wesen oock gedachtigh voor uw' Loon.
|
|
Auteursrechtvrij