Evangelische Schat van Christus Jesus ontdeckt
(1621)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 102]
| |
reel; ende eindtelicj de pinelick Dood des Martelaers beschreven. Apostrophe ofte aenspraecke aen de Christenen van dien Tiid tot opzouckinge ende Begravinge van ziin verstroide Leden. End' hi al even seer in ziin geloof gestiift:
Wel, seit hi, heer Prefect waer siin uw wilde Paerden?
'tGewiisde luiden soo, end' ick houdt u van waerden.
'Ken schroom de Hencksten niet, die mi alleen aen tween
Verscheuren kunnen 'tvleesch der sterffelicke Le'en;
Soo lang daer geen en siin, die mi de stand der Sielen,
Tot meerder schad' en piin vertrecken en vernielen.
Geliick de tochten doen des harten, die den mensch
Nu hier met deze lust, dan daer met geene wensch,
Naer wilde Paerden voer, vertrecken en versleuren;
Tot datze hem de Siel ellendiglick verscheuren.
Dit ongeluk en wacht ick van uw Rosschen niet.
Danck heb de goedheid Goods, die mi van dit verdriet
Door ziin genaeden heeft gewaerdigt te bevriden.
Dus werden ick met u oock in voorgaende tiden
Geslingert en gesleurt door veelderlei gebrek;
Aen d'eene zi te ruim, aen d'ander zi te wreck;
Getrocken hier tot eer en daer om mi te wreecken
Zoo lang dat mi de ziel gekomen waer te breecken,
En hadd' het waer geloof mi niet gestut de sleep,
En d'ongetemde Iagt gegeven onder zweep.
Dus staet hi noch en spreeckt, ter wiil daer aen gedreven
Ga naar margenoot+Een koppel Paerden komt, die noit noch haer leven
Gestelt en siin op stal, noit met de hand gestreelt,
Die niemand noch getoomt, gebreidelt, gegareelt,
| |
[pagina 103]
| |
Veel min noch heeft bere'en, of in den haem gespannen;
Maer op de versche daed door claer geweld van mannen
Gehaelt ziin uit het veld, en met verscheide loop,
Nu Oost en dan weer West gegrepen uit den hoop.
Thien kloecke Palfreniers met polsen en met boomen
Luidruftig van getier siin besig hen te toomen.
Ze maecken groot misbaer, ze slaen van achter uit,
Ze springen hoog en laeg, met schrickelick geluid,
Om 'tingedrongen stael t'ontspringen of t'ontbocken.
Dus komt dit lieve paer gedreven en getrocken
Tot voor den Dienaer Goods die sich in dezen draegt
Van binnen bligemoedt, van buiten onversaegt.
Ter tiid en wilen toe, men hem ontbloot ter aerden
Doedt werpen, en met een gaet hechten aen de paerden.
Een Kabel vastgedrait is voor den Dissel-stock,
Die hen van boven af gebonden aen het Iock
Hangt tusschen beiden door, en scheidt hen van malckander.
Hier werden Godes vrind de voeten d'een en d'ander
Wel dapper aen geknocht, maer met een minder tou
Op dat het onderweeg, tot schaemte en tot rou
Des bloedigen Tyrans, toch niet en kom t'ontloopen.
En hier me doedtmen hem de woeste Hencksten loopen,
Geslagen en gejaegt met prickelen omt zeerst.
Men hoort doch niettemin den Martelaer noch eerst
Voort lesten seggen: Heer! laet mi de Iagt vri scheuren;
Wanneer miin beste pand aen u maer mag gebeuren.
Dit, dit beveel ick u! men hoort geen vorder re'en.
Ze draven met hem weg, ze vliegen met hem heen,
Door berrig en door dal; Geliick de harten plegen,
Wanneerze siin geiaegt door d'ongebaende wegen:
| |
[pagina 104]
| |
Z'en vrezen voor geen Diept, z'en sien geen hoogten aen;
Daer is noch stroom noch beeck, daer voorze bliven staen.
Dus loopen min of meer deez' ongetemde Dieren.
Z'en voelen geen gewigt. men siet den Ridder swieren,
Geslingert hier en daer aen Heuvel end aen Roots:
Soo lang dat hem naer veel geslingers en gestoots,
Al't Godelieve bloed uit d'aderen te speuten,
End' uit de stercke borst, het leven komt te steuten.
Hi werdt des niet te min noch evenwel gesleurt,
Van leden meer en meer vertrocken en verscheurt.
Zoo dat te lange lest de Paerden aen de touwen,
Ontladen van de rest, niet dan de scheenen houwen.
Al; d'ander' Leden siin gebleven hier en daer.
Ga naar margenoot+Maer ghi lui die dan leeft, o Nazareensche schaer!
En laet toch door geen vrees van dreigen of vervolgen,
De Paerden nae te treen, Den Ridder t'achtervolgen.
Ei! siet toch eens alom hoe't doorenachtig Land
Bedropen is met bloed, bestroit met Ingewand,
Ter wiil hem 'theilig liif verslingert wierdt, ocharmen!
Van lid te lid. Siet eens waer hem de blauwe Darmen
Gebleven siin verwardt aen Heining end' aen Haeg?
Siet hier het puntig Hart! en daer de holle Maeg!
Siet waer de Longen siin! Siet waer de bleicke Lippen!
En waer 'tverstandig Brein gespeet hangt aen de Klippen!
Maer maeckt dat gh'immers vindt voor al het Beckeneel.
Al ist al schoon geleegt, het isnochtans het deel
Daer hi ter eeren Goods med' heeft gebruickt de reden
Tot op het punt des Doods. Gaet voorts en raept de leden
Daer zi te rapen siin: ziin Ruggebeen, ziin Dien,
Ziin Ermen alle bei, ziin Ribbens, en ziin Knien.
| |
[pagina 105]
| |
God sal uw Loonder siin, dus wilter wel op micken.
Dan draegt een Sponsi mee, om daer met op te licken
Het uitgestorte bloed, 'twelck in des Heeren oog
Soo waerdig is geweest, soo dierbaer en soo hoog.
Iae die daer heeftGa naar margenoota geteldt 'thaer van ziin uitverkooren,
En wil niet dat van hen eenGa naar margenootb Beentjen gae verloren.
Vergaert met eenen oock de Leden van ziin Maets,
Soo menig alszer is, op dat op eene plaets,
Geliick die Zielen siin, de le'en oock mogen leggen.
|
|