Evangelische Schat van Christus Jesus ontdeckt
(1621)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
AuteursrechtvrijAchtiende gedicht.Verhael, hoe dat den Tyran niet vvetende vande bekeringe Hippolyti, Laurentium geduirende den tiid van ziin drie bedonge dag en gesteld heeft in de bevvaringe des zelfs Hippolyti. De vvelcke ten einde der zelver vanden Martelaer verzouckende verlof om't Geloof te beliden, ende met hem te mogen sterven, belast vvierdt het zelve noch een vveinig tiids te bedecken. Eindtelick hoe Hippolytus hem hadde zien sterven ende ziin gebraden Lichaem begraven op den Veraenschen Acker. Des anderdaegs soo doedt men halen uit de banden
| |
[pagina 71]
| |
Den heiligen Leviit. Den welcken alsmen hadt,
Soo boven is geseit, op hoope van de Schat
Van silver en van goud en kostelicke vaten,
Nae luid van ziin versouck drie dagen toe gelaten;
En dat hem de Prefect om wel te ziin bewaerdt
Als in een trouwe hand en vaste sauve-gaerd,
Geduirende dien tiid belast hadt en bevolen
De sorge des Cippiers, de welcke noch gescholen
Hadt tot dier uiren toe, met ziin gehele Huis
De blischap des geloofs van Nazareensche Cruis,
Zoo waeren z'alle bei van d'een en d'ander zide
Al even wel te vreen, Iae boven mate blide
Int Goddelick beschick van een soo goeden lot,
Gegaen nu hier nu daer bedanckende haer God:
Ter tiid en wiilen toe den Heiligen Diaken
Ziin Schatten hadt berecht en d'ander oock ziin saecken
Bevestigt en gesterckt door grondich onderwiis
Soo wel van Christus Kerck als Godes Paradiis.
Maer als den derden dag hen nu begon te naecken
Die aen den Castelein een eind sou komen maecken
Vant Meesterlicke Les twelck hem den goed Leviit
Gespreeckt hadt en geleert in dien bestemde tiid:
Recht eer hi den Prefect de Schat sou gaen vertoonen,
Soo was hi hem te voet gevallen, met de Koonen
Wel jammerlick betraent, versouckende: dat hi
Hem toch verhengen wou te bliven aen ziin zi,
T'ondecken ziin geloof, met hem te mogen sterven
Om 'sHemels-riicke Schat te gader te verwerven.
Waer op ziin Meester hem geandwoordt hadde: neen.
Maer dat hi ziin geloof om sonderlinge re'en
| |
[pagina 72]
| |
Int diepste van ziin borst noch weinig sou verkroppen,
Naedien dat hem den Heer geradenGa naar margenooti te bestoppen
Hadt de gevonden Schat: En dat hi noch van doen
Was om den verschen Doop ziins Huisgesins te voen.
Verseeckert niet te min dat hi nae luttel dagen
'Toneindelick Thresoor des Hemels sou bejagen.
Doch onder tusschen oock volbodig en te vre'en
Als dat hi nae ziin dood ziin nagelaten le'en
Van waer z'oock mogten siin sou mogen doen ter aerde.
En hier me hadd'hi hem gelaten met eerwaerde,
Ter tiid en wiilen toe miin Heere de Prefect,
Quansuis om dat hi hem soo geestig hadt begeckt,
Ontrent den Esquiliin hem braen liet op de koolen.
Hier stondt den Giolier oock onder 'tvolck gescholen,
Om was hi leed of deed te horen en te sien,
End' eindelick daer nae den laetsten dienst te bien
Aen 'tongesielde vleesch als d'aem sou siin verdwenen.
Hier stondt de goede man, en stopte vast ziin weenen
Het beste dat hi mogt, ter wiil den dienaer Goods
Van lid te lid gestreckt op't trage bed des doods,
Nu bi hem selven badt, nu eens 'tgebeult verheerde,
En nu weer half gebraen den Roon Tyran braveerde:
Hem biedende ziin vleesch, maer weig'rende de Schat
Tot dat ziin vroomen geest, naer dat z'eerst voor de Stad
En 'theele Roomsche Riick gebe'en hadt, was vertrocken.
Ga naar margenoot+Alhier en kond hi sich niet houden van te bocken,
Soo rasch als tmeeste volck maer wat verschoten was
Ziin schoeren onder't pack van d'alder waerdste kas,
Daer een soo dieren pand soo langen tiid besloten,
En nu naer 'sVaders-land soo versch was uit geschoten.
| |
[pagina 73]
| |
Doch hi wast niet alleen, maer kreeg noch onder 'tpond
Een deel vant Roomsche volck die Godes Vrind gewondt
Het hart hadt door't gebed, en doort vrimoedig spreecken:
Soo datze nu alree met wil en wensch geweecken
Van haer voorgaenden dienst, niet duchtende 'tverdriet
Twelck hier uit risen mogt, hen oock ontsagen niet
Ialours van 'smans geloof, als d'alder riickste gaven
Ziin naegelaten Romp te schuilen en te graven.
Ze tasten 'tlichaem aen met doucken fiin van draed
En drougen't nae ziin priis te saemen nae die straet
Die streckend' uit de Stad, naer Tibur plag te leyen.
Men hoordenze door't pad gaen suchten en gaen schreyen;
En dat een deel van't Liick hen rammeld' op de schoer,
Ter wiil het ander vast bedroppelde de vloer
Met swart gebraden Vet en water uit de bleinen:
Daer van dat doch een deel de kleeren der Romeinen
Besmeerde hier en daer; maer wel te haeren danck.
En deze diere Baer verdrougen zi soo lanck,
Tot dat ze die voorsien met alderhande soorte
Van Balsem en Perfuim begrouven uit der poorte
Op het Veraensche Veld in een gemarmerdt Graf.
|
|