Evangelische Schat van Christus Jesus ontdeckt
(1621)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 23]
| |
Seste gedicht.De Gouverneur verbittert meer als te vooren, doedt den Martelaer bi nacht leiden naer den Esquiliin, een vande zeven Roomsche Bergen; alvvaer hi hem doedt spreiden een Bedde van aschbetrocke vier, ende een flau gegloeiden Rooster. Laurentius vvordt aengegrepen, ontkleedt ende gebonden. De glans ziins Aenzichts beschreven, ende vergeleecken bii't bestraelde vvezen Moisis. Hi vverdt met drietandige Gaffels op den Rooster geleit, geeft verscheide lucht aen verscheide neusgaten, houdt zich of hi ruste, roerende de lippen met stilzvvigendt gebed. Waer over den Tyran
Noch meer en meer vergramt op den God-lieven Man
Stiert hem nae' d'Esquiliin een vande Roomsche Bergen.
Siet Ick sal u alhier de heele nacht doen tergen,
Spreeckt hi, met swaerder straf, 'ten si ghi u beraedt
Te leveren de Schat, en d'Afgod die hier staet
Tot offerrand te bien den Reuck van dese gommen.
Ei! andwoordt den Leviit, hoe lang sult gh'u berommen
Van straf en van torment Ick benze wel getroost.Ga naar margenoot+
De nacht die ghi mi dreigt sal evelleens geroost
Mi wesen als de lucht wanneer't bestaet te dagen:
Begindt vri als een man, maer sult veel eer verdragen
Den hogen Apenniin tot geenzi vande zee
Als miin door straf of piin van miins liefs Heren vree,
| |
[pagina 24]
| |
Die mi veel beter is als hondert duisendGa naar margenootm levens.
Helas onsalig man! meint ghi dat weinig bevens
Van een verwaide nacht, of dat een luttel viers
Daer me ghi mi de stof des eens en 'sanders niers,
En 'tgeen daer is ontrent aen ribben end' aen lenden,
Voor een klein brockjen tiids, God woudts, sult kunnen schenden
Mi immermeer de siel sal trecken van miin God?
Och neen ghi siit verdoolt, 'tis al te riicken lot,
'tWelck ick hier over kan verliesen of gewinnen.
Wel aen, seit de Prefect, wi sullen 't ondervinnen.
Sa Mannen maeckt hier claer van stonden aen een bedd'.
Van Koolen en van vier, daer op dat werdt geset
Een Rooster wel gepast van soo veel staele latten,
Dat zi het Galgenaes bequamelick kan vatten.
Dan schikt mi dat het stael maer flauwelick en gloeidt
Op dat hem 'tResel niet al teffens af en vloeidt;
Maer door een tragen brand met lang gerecten pinen
Ziin siel van langer hand doe ruimen en verdwiinen.
Het is seer wel geluckt dat ons den Thresorier
Te beur gevallen is, ten einde dat het vier
Van ziin verlengde dood aen al den Christen Tempel
Mag wesen tot een schrick, en streecken tot exempel.
Ten liidt geen hallif uir of 'tbedde staet bereidt,
Van boven lau gegloeidt, van onder heel bespreidt
Met asch betrocke vier geliicker is bevolen.
Wel nu heer Thresorier, seit hi, beklimt de koolen
Van uw verdiende bedd' en legt u hooft te rust.
Indien u dan daer nae te disputeren lust
Iet wes of tegens mi, of tegens miin tormenten,
Of dat u tbeste waer van uw gescholen Renten,
| |
[pagina 25]
| |
Seer wel, men sal u daer doen hebben goed gehoor.
Hier mede tast hem aen het bloed bedrope Choor
Der Beulen om hem hier en daer de reine leden,
Naer Brandelings manier te binden en t'ontkleden.
Daer staet den vroomen held, maer als een Engel Goods.
Men siet in ziin gesigt niet schromelicks, niet doods,
Niet bleicks, niet ongedaens, maer een soo schoonen wesen
Gelijck alsGa naar margenootn Amrams soon, wanneer hi, soo wi lesen,
Van Horebs hoogen top de goddelicke wet
Aen Iacob nederbracht, met glori was omset.
Dus blinckt hi evelleens de Nazareensche Clercken,
Dien onlangs noch geleen het doopsel bad der Kercken
De oogen heeft verclaert, die sien hem het gesigt
Als met een gulde strael van sonne-schiin verlicht:
Hoe wel de swarte nacht der goddeloose oogen,
Die op den schoonen dag den duister oock gedogen
Met Pharaoos gebroedGa naar margenooto ter wiil het licht geniet
Het Israelsche bloed het selve niet en siet.
Als hi dan nu genoug ontdeckt is om te branden
Soo vat m' hem 'theilig liif met Gaffels van drie tanden,
En streckt hem over't stael soo lang-leeg als hi is.
Men hoort van stonden aen het iselick gesis:
Niet anders als een visch wanneer hi nu vol kerven
Op't iser werdt geleit te braden en te sterven.
De Dompen risen op, de lucht werdt heel bespreidt:
Maer weerom met een geur van sulcken onderscheid,
Geliick ick sei terstond vant schiinsel en vant blincken,
Dat zi den Heiden dunckt wel walgelick te stincken
En voor den Christen die daer onbekendt bistaet,
Niet anders schiint te siin als Balsem en Muskaet.
| |
[pagina 26]
| |
Ga naar margenoot+Dus plag de selve son te streelen met ziin schiinen
Het ongeraeckt gesigt, en 'tleepe oog te piinen.
Iae 'tGoddelicke vier den een te siin tot troost.
En d'ander tot een brand die noit en werdt verpoost.
Hi leit een wiil en rust, soo dat m' hem maer de tippen
Met stilte van gebed siet roeren vande lippen.
Den brand werdt tusschen tween soo hier soo daer ververscht
Men hoort dat hier een buil, en daer een Ader berst.
Het lichaem kort te met, de zenuwen verkrimpen.
Maer dieder wel op let die siet dat hem te glimpen
Bestaet de kloucke borst niet ofze waer bebleindt,
Dan of z' hem met gesteent en Roosen stondt beheindt.
Iae aen de Beulen selfs op't stoocken van haer koolen
Verwiit hi datze hem bestroyen met Violen
|
|