Marlène Hommes (1941)
Mèske speule
Vreuger waore de späölselkes vaan de kinder aanders es noe. Wat veur e keend späölt nog mèske? Meh in euzen tied waor dat gans gewoen. 't Had dezelfde frequentie es sjäölke speule. Kèrk en sjaol woorte in einen aosem geneump. Ze waore oonlosmakelek mètein verboonde. Neet tot iech zoe gere mèske späölde - sjäölke voont iech eigelek leuker - meh pa had 'nen altaor op de kop getik mèt kasuifels, kelke en alles wat veur 'n gooj mès nudeg waor. Dus um häöm e plezeer te doen, woort geregeld de mès opgedrage.
Iech es meidske moch noets mèssendeender zien, laot zwiege pestoer. Dat waor 't privilege vaan mien ajdste broor.
Op 'ne zoondag voolt heer ziech gerope de mès te leze. En zoe wie gebrukelek waor mien aander broor mèssendeender. Ma, die altied erg vindingriek waor wat späölselkes betrof, gaof us 'n ganse tuut menta's veur de kemunie. Iech verzoende miech gaw mèt mie lot, want es einege kèrkgenger zouw iech de mieste hosties kriege. Iech had miech dat al zoe stèllekes oetgerekend.
Oonder de mès zaot iech get te suffe, wie inins Zjeng, de mèssendeender, hiel hel mèt zien bel begós te rinkele. ‘Opstoon,’ sisde heer tösse z'n tan. Iech zaog 'ne groete menta de loch in goon en eve later staok mie broor häöm in ziene moond. De consecratie.
Astrein zouw 't mien beurt zien es de kemunie kwaom. Iech wis perceis wat iech mós doen, want veer hadde op sjaol al geoefend. Dus wie Zjeng ouch 'ne menta kreeg, stoont iech op en leep nao väöre um mie deil in oontvangs te numme.
Meh opins zeet mien ajdste broor erg pestoersechteg: ‘Diech höbs dien kemunie nog neet gedoon, dus maag iech diech gein hostie geve.’
Heer gaof miech de zege en oonder hel belgerinkel vaan Zjeng verleef heer de kèrk mèt de hosties in zien tes.
Auteursrechtelijk beschermd