Will Wintjens (1940)
Stein
Dao is mer eine in de femilie dee get draon deit en dat bin iech. Jao de ierste jaore ging nog wel ins eine mèt, um te loere en te commandere: ‘'Dao zitte nog e paar dröppele oonder 't kruus,’ of ‘Volgens miech zit e lètterke sjeif, en ao, zuug dao, 'n boors.’ Es-of iech dat gedoon had. Iech, dee nog eder jaor, ind oktober, thoes kom mèt kepotte kneeje vaan 't sjore, soppe en opvrieve vaan de stein. Iech zègk wel ins tege mien kinder: ‘Es g'r 't neet kint opbringe, in gaodsnaom, cremeert miech es 't zoe wied is, want e verzörg graaf dat vreug get vaan 'ne mins, iech bedoel, dao mooste e stökske vaan d'n eige in wèlle lègke.’
Meh jeh, iech kin 't noe einmaol neet laote, want 'n oonverzörg graaf liet miech neet los; 't zuut neet oet en iech weur in- en in-tristeg devaan. Dus wat daon iech, haaf oktober zèt iech miech d'n ummer, d'n dweil en de staole beurstel al veerdeg, want mèt Allerheilege, zègk iech, mooste vaan zoe graaf kinne ete.
Miene maan zeet altied: ‘Es ze diech dat graaf en dee stein in d'n hoof vaan Nicodemus hadde laote verzörge, waor Slivvenhier noets opgestande.’ Dus iech wèl mer zègke, de wèts noets boe 't good veur is.
Allein, 't is zoe, iech kin neet oetsjeie. Es iech mèt de stein vaan pap en mam veerdeg bin, gaon iech 't gans weegske aof. Iech kin ze oonderhand vaan boete, die dao allemaol ligke. Allemaol lui die iech nog bij 't leve höb gekind. Meh es iech daan nao dee stein loer: Hölp!
Twie graver nao rechs dao kin iech de dochter vaan. 'nen Houp behej; altied op hoeg hakke en mèt e geverf geziech door de stad, meh 'ns eine kier per jaor mèt 'ne vochtegen dook euver de stein vaan 'r awwers, dat kin neet devaan aof.
En daan dat graaf links: allemaol steinsjes in zwart en wit. Zjus 't Sportfoondsebad, meh daan wel greun oetgeslage. Iech höb miech dao 'ne kier mèt d'n oonverdunde chloor aon begeve. Nao drei daog had iech al die steinsjes zuver en alles bloonk wie 'ne spiegel.
‘Zo, noe nog de sprinkplaank,’ zag m'ne sjoenzoon, meh dat is altied 'nen däögeneet gewees.